You belong with me

Hoofdstuk 15

Emilia's p.o.v
(Woensdag)

We zitten met zen allen aan een ronde tafel achterin het restaurant. Ik kijk op de kaart en zie allemaal dure dinge staan waar ik niets van begrijp. Ik kijk naar Nora, die het doorheeft en ook naar mij kijkt. We denken allebei hetzelfde: zaten we nu maar in een pizzeria.. als de ober komt met een pak aan en een handdoek om zijn arm is het moeilijk om mijn lach in te houden. Ik pak uiteindelijk de zwaardvis op een bedje van een of andere soort pure. Ik lust niet graag vis, maar ik heb het genomen omdat dat het een van de weinige dingen was die ik begreep op de kaart. Ik pak mijn glas rosé en ik drink ervan, ik hou van rosé. Er is dan toch minstens één iets lekker hier. We praten over dat het spijtig is dat het zo snel vooruit is gegaan, ik denk er alleen maar aan dat als we terug zijn, het waarschijnlijk allemaal gedaan is. Ik heb veel leuke dingen gedaan met Jake en we gaan waarschijnlijk doen alsof het allemaal niet is gebeurt een we keren weer terug naar ons oude leventje. Ik wordt uit mijn gedachte gehaald door de ober die een bord voor mijn neus zet. Precies of ik dat ooit op krijg?

Ik eet mijn laatste hap en ik zucht luid. Iedereen kijkt op. "Was het niet lekker, zusje?" Vraagt Daniël lachend. "Jawel het was super lekker maar volgens mij kan ik elk moment onploffen!" Ze moeten allemaal lachen en ik kijk ze boos aan. "Ik ga even een luchtje scheppen" zeg ik als ik denk dat het wel zal helpen. Ze knikken en Nora vraagt of ze mee moet, maar ik knik nee en ik ga naar buiten.

Buiten aangekomen ga ik even wandelen en wanneer ik een mooi plekje vind ga ik op een boom stronk zitten. Ik kijk naar het uitzicht voor me en ik geniet van de stilte.
Ik weet nog altijd niet wat er met Jake is gebeurt, Niemand weet het. Nora zegt altijd dat zijn vrienden er de schuld van zijn, maar ik denk van niet. Er is iets met hem gebeurt maar ik weet niet wat. En ik wil het zo graag weten maar ik ben bang dat ik het nooit te weten ga komen.. ik moet me er gewoon bij neerleggen en weer voort gaan zonder steeds aan hem te denken..

Als ik voetstappen hoor kijk ik naar achter, ik kijkt recht in een paar blauwe ogen, de blauwe ogen waarnaar ik de voorbije dagen zovaak heb gekeken. "Het dessert is er.." zegt hij hees. "Ik zit vol, ik ga geen dessert nemen denk ik." Zeg ik schouder ophalend. Wanneer hij naast me komt staan, sla ik met mijn hand naast me. Hij begrijpt wat ik bedoel en komt naast me zitten. Samen kijken we in stilte naar het uitzicht. Het doet me denken aan de tijd dat we nog vertrokken. Toen waren we net hetzelfde aan het doen. "Het is hier echt heel mooi" zegt Jake uiteindelijk. Ik kijk naar hem en knik alleen maar. "Heb je er spijt van dat je mee bent gekomen?" Vraag ik aan hem. "Jij" ik schud mijn hoofd. "Ik ook niet" zegt hij met een zachte lach. "Wat ga je nog doen in de laatste week?" Vraagt hij daarna. "slapen en afspreken met Nora en nog wat andere vriendinnen. Jij?" "Afspreken met Oliver, William en jacob en ik heb wel nog wat in te halen van feestjes enzo!" Zegt hij lachend. Bij het laatste zak ik inneen, bedoelt hij nu in verband met meisjes of...

Ik sta op en wil terug naar het restaurant stappen, als ik een sterke hand op mijn schouder voel. Ik draai me om en ik sta iets te dicht tegen Jake aan. We kijken in elkaars ogen en geen van ons 2 kijkt weg, ik voel dat hij een haarlok achter mijn oor schuift. Even voel ik me super speciaal maar waarschijnlijk doet hij dat met elk meisje. Onze hoofden komen zachtjes naar elkaar toe ,ik voel zijn warme adem nu op mijn lippen. Voordat onze lippen elkaar raken kijk ik opzij. Ik doe een stap naar achter en kijk hem weer aan . "S-sorry, dat was niet mijn bedoeling.." zegt hij stotterend. "Nee, ik ben degene die sorry moet zeggen. Maar ik kan het gewoon niet. Ik weet zeker dat als we terug gaan morgen, dat alles weer wordt zoals vroeger." Zeg ik teleurgesteld "Emilia, het moet wel.." zegt hij met zijn blik opzij gericht. "Waarom moet je steeds weer die Jake worden! Ik ben het echt beu!" roep ik uit. Hij kijkt me geschrokken aan."Je begrijpt er helemaal niets van Emilia, het kan niet anders!" Zijn koele blik is weer terug. Nu word ik nog bozer. " MAAR WAAROM KAN HET NIET ANDERS?!" mijn stem is ondertussen al flink wat hees geworden van zo te roepen. "Luister, Emilia, er is niks tussen ons en dat zal altijd zo blijven. Het is beter als we alles vergeten wat er is gebeurt." Hij klinkt vastberaden. Ik voel tranen in mijn ogen en ik draai me met mijn rug naar hem om zodat hij het niet kan zien. "Jake dat is het nu juist, dat kan ik niet."Mijn stem breekt wanneer ik het zeg en zo voel ik me ook. Gebroken. Door hem. Met die woorden loop ik terug naar het restaurant waar de andere zitten, niet wetend wat er is gebeurt.. Opeens voel ik me heel alleen. Wie kan ik nu om raad vragen? Daniël vindt hem een klootzak en Nora is zijn zus..