Siyah Yonca

Beşinci bölüm - ''Düşman daha da güçleniyor.''

Merhabaaa, biliyorum bu bölüm biraz geç geldi ama sıcaktan yazma isteğim bir türlü gelmiyor. Lütfen anlayışla karşılayın.. En sonunda yeni bölümü yazdım ve sizden tek bir ricam var. Beğenilerden şikayet etmiyorum, yorumlarınız beni çok mutlu ediyor. Fakat sadece okuyorsunuz, emeğimin karşılığını vermek için oy verme düğmesine, bölümler hakkında açıkça iyi kötü her türlü fikrinizi almak istediğimden yorum yaparsanız benim için daha iyi olur. Gerçekten beni çok mutlu eden yorumlarınız var. Her şey için çok teşekkür ederim, iyi okumalaar... :)

------------------------------------------

     Annemle yaşadığım bu kavga içimi kötü bir his ile dolduruyordu, üstelik benim ona söylediğim kelimeler haddimden fazlaydı, bunu biliyordum fakat hepsi kazayla ağzımdan çıkan sözcüklerdi. Ona karşı söylediklerimin her harfine kadar pişmandım, bunu öyle bir kadına yapamazdım. Babam öldüğünden beri o beni babam gibi koruyordu, onun yokluğunu hissettirmemeye çalışıyordu ama dışarıda babasıyla gezen çocukları gördüğümde zaten parça parça olan içim daha da parçalanıyordu. Ben daha altı yaşında babamı kaybettim, on sene öyle hızlı geçti ki bana dün gibi geliyordu. Annem ile konuşurken söz ne zaman babamdan açılsa gözleri doluyordu, işin garibi bir şey saklıyor gibiydi. Ne olduğunu bilemiyorum ama onun üstüne düşüp daha fazla üzmek istemiyordum. Dozunu kaçırmadan içki içermiş babam, eve içkili geldiği de olurmuş ama kör kütük sarhoş değilmiş. Bunu sorun etmiyordum çünkü hiçbir şey benim babamı kaybettiğim kadar acı verici bir duygu hissettirmezdi. İrlanda'da doğmuş bir adamdı, ne zaman kendi dillerini öğretmeyi denese hep kaçardım, sıkılırdım. Her pazar günü uçurtma uçurmaya giderdik ve bu benim pazar günlerini büyük bir heyecanla beklememi sağlıyordu. Bir ablam olmasını isterdim. Çünkü benim kardeşim yoktu, aslında küçükken sürekli kardeşimin olmamasıyla övünürdüm çünkü annem ve babam sadece benimle ilgilenirdi fakat yıllar sonra bir kardeşim olmasını ister hale gelmiştim. Sürekli çocukluk arkadaşım Lauren ile oynardım, benim oyuncak bebeğimi çalardı fakat onu sürekli affederdim. Ne zaman birimizin başına kötü bir şey gelse birbirimizi korumaya çalışıyorduk.

     Lauren'in beni aramasının üstünden beş dakika geçti ve odanın içinde ne yapacağımı karar vermeye çalışıyordum fakat Lauren'in yanına gitmem gerekiyordu, uzun zaman sonra katil yine varlığını belli etmiş olmakla birlikte bizim çevremizde olduğunu kanıtlamak istiyordu. Onun bizim için bıraktığı izi kaybetmek istemezken annemi de evde yalnız ve üstelik aramız bozuk bir şekilde bırakıp gitmek istemiyordum. En sonunda Lauren'in yanına gitmek için odamdan dışarı çıktığımda annemin odasına doğru ilerledim ve kapıyı çalmadan önce derin bir nefes aldım. Kapıyı çaldım ama ses vermedi.

''Anne... şu son kavga yüzünden çok üzgünüm ama Lauren'in yanına gitmeliyim.'' Odanın içinden ses gelmiyordu.

''Anne, gitmeliyim. Ses ver.'' Ses çıkarmayınca zorlamaktan vazgeçip merdivenlerden aşağıya indim. Siyah botlarımı ayağıma geçirip montumu üzerime giydikten sonra kapıyı açıp kendimi serin havaya teslim ettim. Arabama binip Lauren'in tarif ettiği yere doğru sürmeye başladım, havada tarif edemeyeceğim kötü bir şey vardı. Ormanlık alanın önünden geçip caddeye ulaştım. Times Square'da Broadway ile batısındaki 47. Caddesi'nin kesiştiği kavşağa doğru ilerlediğimde etrafımdaki manzaraya bakmayı da ihmal etmedim. Broadway caddesine açılan sokaklarda bulunan tiyatro ve konser salonları harikaydı. Işıltılı reklam panolarına hayranlıkla bakarken Mc Donald's'ın bulunduğu sokağa girdim. Diskolardan çıkan insanlar benim aksime, fazla rahat insanlardı. Biraz daha ilerlediğimde ucra ve karanlık bir köşede Noah'ın arabasını gördüm ve arkasına park ettiğimde Lauren üstündeki hırkayı çekiştirerek ısınmaya çalışıyordu. Beni gördüğünde hızla arabama doğru geldi ve ben arabadan henüz inmişken hemen sarıldı. Sarılmasına karşılık verirken ne kadar korkmuş olduğunu anlayabiliyordum. Noah da bize yanaşında ellerini cebine koyup karşımda durdu.