Pretend *ON HOLD*

Hoofdstuk 10

Aliah

Het is vrijdagavond, en na weer een week te hebben gewerkt in het benauwde winkeltje, is het weekend eindelijk daar. Ze kan niet wachten om dit weekend uren voor de televisie niks te doen en te eten. En te oefenen voor dansen natuurlijk. Russel heeft hun gisteren de choreografie geleerd voor het onderdeel "Single". Het is een moeilijke dans die vaak veranderd van ritme, maar met een boel oefenen komt ze er hopelijk wel. Jenny had het natuurlijk meteen onder de knie, en ook Layla voerde de dans vanaf de eerste keer foutloos uit. Alhoewel Jenny haar ervan probeerde te overtuigen dat het ook bij haar heel goed ging, geloofde ze haar niet.

Van John had ze al een paar dagen niet gehoord. De dag na zijn "ongelukje" had hij haar gebeld om te vragen of ze vrijdagavond bij hun wou komen eten. Natuurlijk stemde ze toe. Dat is ook de reden waarom ze zichzelf nu in één van haar leukste jurkjes hijst, en een laagje mascara opdoet. Foundation heeft ze bijna iedere dag op, maar mascara eigenlijk nooit. Alleen op feestjes. Het loopt altijd uit of gaat in je oog zitten. En dan worden je ogen helemaal rood. Bleh.

Aliah is een perfectionist, maar na een tijdje is ze toch redelijk tevreden over haar outfit en make-up. 'Zozo, jij ziet er chique uit,' zegt haar moeder als ze de woonkamer in loopt. Aliah draait pronkend een rondje en haar moeder kijkt haar trots aan. Haar moeder kijkt altijd zo trots naar haar, daar wordt ze echt blij van.

'Ik ga eten bij Jenny,' legt ze uit terwijl ze haar tas van de tafel pakt. Ze heeft nog niks gezegd over John, dat komt later wel. Haar moeder zet haar leesbril op het puntje van haar neus en houd haar hoofd even schuin. 'Ik denk... dat jij een hele goede indruk gaat achterlaten.' Haar moeder glimlacht nog een keer liefkozend naar haar, en nadat ze vrolijk heeft terug geglimlacht loopt ze naar de keuken.

De rookgeur van het cupcake-incident eerder die week is - gelukkig - al bijna helemaal weg. Bang als ze is dat ze zometeen gaat schransen, pakt ze een broodje uit de koelkast en smeert er pindakaas en jam op. Dat heeft ze volgens haar moeder van haar vader, die deed dat ook altijd. Binnen een minuut heeft ze het broodje naar binnen gewerkt.

Terwijl ze de broodkruimels met de rug van haar hand wegveegt, werpt ze een blik op haar telefoon. Eén gemiste oproep van John. Ze kijkt op de klok die boven de deuropening hangt en ziet dat het pas zes uur is. Volgens John moest ze pas om half zeven bij hun zijn. Ze wil niet overijverig lijken door te vroeg te komen, of slordig door te laat te zijn, dus gaat ze nog even relaxt op een stoel aan de eettafel zitten.

'Hoe laat moet je bij Jenny zijn?' Vraagt haar moeder terwijl die haar mouw opstroopt en naar haar horloge kijkt. 'Half zeven.'

'Zou je dan niet vertrekken? Het is tien over zes.'

Aliah kijkt ook nog eens op de klok en knikt dan om aan te geven dat ze het er mee eens is. 'Je hebt gelijk, ik vertrek zo.' Haar moeder zet na een korte knik haar leesbril weer op, en gaat verder met de kruiswoordpuzzel die haar al een tijdje bezighoud.

Als ze haar moeder vluchtig gedag heeft gezegd en een vestje over haar schouder heeft gebonden, pakt ze haar tas op, om vervolgens hun appartement uit te lopen. Eenmaal buiten voelt de koude lucht als een plotselinge zweepslag in haar warme gezicht. Overdag is het de laatste twee weken abnormaal warm, maar 's nachts koelt het behoorlijk af. Pas als ze in de metro zit richting John en Jenny's huis heeft ze even rust. Ze is nou al een paar uur bezig met kleding uitkiezen, make-up opdoen, andere kleding uitkiezen, haar haren vastbinden, toch weer los doen, lippen opnieuw stiften en dat soort dingen. Nu ze eindelijk even niks te doen heeft dringt het pas helemaal tot haar door dat ze op weg is naar John en Jenny's huis. Wat moet ze doen als ze binnenkomt? John een hand geven? Hem knuffelen? Of zelfs zoenen? Ze sluit haar ogen kort en schud haar hoofd.

Als ze nu al zenuwachtig gaat doen komt het al helemaal niet goed. Hopelijk speelt John goed mee, want anders gaat dit echt niet makkelijk worden. Het gaat sowieso niet makkelijk worden, denkt ze met een zucht.