Pretend *ON HOLD*

Hoofdstuk 11

Aliah

Een paar seconden houd de gespannen stilte aan voor Shirley een kort kuchje laat horen. Als Aliah had geweten dat het onderwerp "vader" hier zo gevoelig ligt, was ze er nooit over begonnen. Maar kan zei er wat aan doen dat ze zo nieuwschierig is? John of Jenny heeft haar ook nooit iets verteld. John zit naast haar en kijkt al de hele tijd naar zijn bord. Net zoals Shirley trouwens. Jenny is de enige die Aliah - met ijzige ogen welliswaar - aankijkt.

'Wat heb je trouwens een leuk jurkje aan, Aliah,' zegt Shirley opeens. Glimlachend kijkt Aliah haar aan. Ze heeft medelijden met Johns moeder.

'Dankje, Shirley.'

Jenny laat een spottend lachje horen en rolt met haar ogen. Ze kan haar vriendin geen ongelijk geven. Wat Shirley net deed was wel een heel wanhopige manier om van onderwerp te veranderen. Ze slikt een stukje kip door en legt haar bestek voorzichtig naast haar bord neer. Ongelofelijk hoe een sfeer in een paar seconden zo kan omslaan.

'Hij was gokverslaafd,' zegt Jenny plots. Met grote ogen kijkt Aliah haar aan, en vanuit haar ooghoek ziet ze John haar voorbeeld volgen. Shirley kucht hard en kijkt Jenny met smekende ogen aan voor ze weer  naar de muur te kijkt.

'Wie..?' Vraagt ze met een ongemakkelijke ondertoon in haar stem. John schopt haar onder tafel tegen haar schenen, maar ze schopt gewoon even hard terug, en kijkt onschuldig naar Jenny. Die klemt haar kaken op elkaar en kijkt even weg voor ze antwoord. 'Mijn vader, onze vader.' Aliah knikt langzaam en trekt haar jurkje over haar knieën heen. 

'Mijn ouders zijn ook gescheiden, toen ik vijf jaar oud was. Mijn moeder wil niet dat ik mijn vader nog zie,' zegt Aliah. Voor ze goed en wel doorheeft wat ze zojuist heeft gezegd, is het er al uit. John kijkt haar verbaasd aan, in tegenstelling tot Jenny, die juist naar haar bord kijkt. Shirley probeert begrijpelijk te kijken, maar aan haar ogen ziet Aliah dat ze het niet meent. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook zoveel heeft meegemaakt.

'Dat wist ik niet,' zegt John met een zachte stem naast haar. Ze heeft geen idee waarom, maar opeens springen de tranen in haar ogen. Door het feit dat ze over haar vader heeft verteld kan het niet zijn, dat heeft ze allemaal al verwerkt. Nee, waarschijnlijk komt het door de blik in Johns ogen. Alsof... Alsof hij het begrijpt. Of in ieder geval wíl begrijpen. Voor één keer in de korte tijd dat ze hem kent, alsof hij moeite doet om haar te begrijpen. Zijn blauwe ogen lijken wel door haar heen te kijken. Zo blauw, zo hypnotiserend. Met moeite kijkt ze weg. John schud ook zijn hoofd en kijkt snel weer naar zijn bord, om vervolgens met zijn mes in zijn overgebleven rijst te prikken.  

Het is nu al minstens een minuut doodstil, en je kan de ongemakkelijkheid voelen in de lucht. Wanhopig probeert ze iets te bedenken wat de stilte kan doorbreken. Aan de ogen van Shirley ziet ze dat zij hetzelfde probeert. Zoals haar grijzige ogen schichtig heen en weer bewegen, en haar wimpers ongecrontoleerd knipperen. John en Jenny werpen elkaar de hele tijd van die "veelbetekende" blikken, en zij zit er maar gewoon bij. Gespannen wil ze een slok nemen van de cola die naast haar bord staat, maar - onhandig als ze is - stoot ze het grote glas om, en de inhoud stroomt over het spierwitte tafelkleed en Jenny's bord.

'Oh mijn god, het spijt me zo! Wacht, ik ruim het op! Hebben jullie een doekje?' Geschrokken staat ze op, maar in haar impulsie stoot ze tegen de rand van haar bord aan, en natuurlijk valt ook die in duichen op de grond. Beschaamd slaat ze haar hand voor haar mond en murmelt: 'O nee hé, ik ben echt zo onhandig! Het spijt me heel erg, dat bord betaal ik natuurlijk!' De tranen springen in haar ogen vanwege haar onhandigheid. Vlug knippert ze de zoute tranen weg. Als er iets is wat ze haat, is het wel huilen in het openbaar.

'Het geeft niet, ik ruim het wel op,' zegt Shirley met een zachte stem.

'Mam, doe even normaal! Je gaat toch niet Aliahs troep opruimen?' Bitst Jenny. Gekwetst kijkt Aliah naar haar vriendin. Is ze nog steeds boos over net? Jemig... Normaal is Jenny nooit zo. Shirley werpt haar dochter een boze blik en knielt neer bij het gebroken bord op de grond. John kijkt maar een beetje naar de cola die in een onregelmatig tempo van de tafel af drupt.