You make me Strong... (1D) {Voltooid}

Proloog

'Wat?' Verbaasd kijk ik naar de politieman die voor me staat. "Waarom zou ik mijn ex vermoorden?"

'Leg dat maar uit op het bureau,' zegt de politieman, terwijl hij me omdraaid en handboeien omdoet. Ik stribbel tegen, maar heb al gauw door dat dat geen zin heeft. Ik wordt verdacht van moord op mijn ex.. Hoe verzinnen ze het? 

Jason is een aardige jongen, ik zou hem nooit vermoorden! We hebben een halfjaar een relatie gehad, tot Jason het vorige maand uitmaakte. Hij ontdekte dat hij homo was. 

Natuulijk was ik er kapot van, maar zo erg dat ik hem vermoorde? Nee! Hij ging weg, hij wilde nadenken. Ik snapte hem. Ik ben pas net over hem heen, zo verliefd was ik. Ze mogen mijn hele appartement doorzoeken, ze zullen niks vinden, als bewijs dat ik Jason heb vermoord.

De politieman duwt me in een politieauto en slaat het portier dicht. Ik leun naar achter, wat pijn doet door de handboeien. Ik snap de politie, ik ben zijn ex, maar ik heb er geen reden toe om hem te vermoorden! Hij is vorige week vermoord, en de dag voor zijn moord heb ik een appje van hem gehad dat hij een relatie heeft. Ik belde hem gelijk en hij was zó blij! Nu is hij dood.

Ik verdenk die nieuwe vriend van hem. Tenslotte is hij vermoord een dag nadat hij een relatie kreeg.

De auto stopt voor het oude politiebureau. Mijn portier wordt opengerukt en de politieman pakt mijn arm. 'Uitstappen,' beveelt hij. 

Ik doe wat hij zegt en stap uit. Tenminste, dat probeer ik, maar door de handboeien gaat dat wat lastiger. De politieman helpt me en sluit daarna het portier achter me. 

Mijn arm wordt weer vastgepakt en ik wordt meegetrokken naar het politiebureau. We lopen lange gangen door, voor we eindelijk stoppen. We staan voor een celdeur. Een bewaker opent de cel en ik wordt naar binnen geduwd. De celdeur wordt weer gesloten.

'Een collega komt je zo halen voor een verhoor,' zegt de politieman. Hij loopt weg en ik blijf achter in de cel. Met handboeien om, waardoor het nóg ongemakkelijker is. 

Ik loop wat rond, meer kan ik toch niet doen. Ik probeer op mijn horloge te kijken, wat niet lukt. Met een diepe zucht laat ik me op het bed zakken. Hoelaat zou het zijn? Zouden mijn ouders het al weten? 

Ik ben zo in gedachten dat ik niet doorheb dat de celdeur opengaat. 'Bella Alice McRonald?' 

Ik kijk op en knik. 'Je mag meekomen.'

De politieman opent een deur van een kantoor en laat me binnen. Mijn handboeien maakt hij los en hij legt ze op de tafel. 'Wil je koffie?' vraagt hij. Ik knik en kijk rond in het kantoortje, terwijl ik op een stoel ga zitten. Het kantoor is in grijstinten geschilderd. Er ligt een blauw zeil op de grond. De poten van de stoel laten krassen achter op het zeil als ik de stoel aanschuif. 

'Bella, ik ben rechercheur Carter. Ik ga je wat vragen stellen over Jason Eric Patricks,' zegt de rechercheur. Ik knik.

'Hoe ken je Jason?' vraagt rechercheur Carter. (Ik noem hem vanaf nu gewoon Carter, maar dat is dus de rechercheur).

'Ik ben zijn ex,' zeg ik. 'We hebben een halfjaar een relatie gehad.'

'Waar was jij gister, op de dag dat Jason werd vermoord?' vraagt Carter.

'Ik was thuis.'

Carter brengt me terug naar mijn cel. 'Ik ga met een collega je verhoor doorlezen. Als je echt onschuldig bent, zoals je beweert, mag je vanavond naar huis.'

Vanavond pas?

Heey!

Dit is de proloog van mijn nieuwe boek; You make me Strong. Met Ashley Olsen als Bella en One Direction! Wat vinden jullie er tot nu van?

Comment? Vote? Follow? Ik denk dat dit boek het meeste in de p.o.v. van Niall zou zijn. In elk geval meer dan in die van Bella.

X