Bir kendimle konuşma seansında fark ettim dilsizliğimi kırk senedir bir şeyleri sanıyormuşum konuştuğumu, sevdiğimi,sevildiğimi, yaşadığımı... bir büyük boşluğun içine çivilemişim ayaklarımı. Kafamın içindeki saksıyı sulamakla ve evimin camlarını kırmakla yetinmişim şimdi bakıyorum penceremden siren sesleri karışıyor diren seslerine vücudumu zamansız ele geçiren grip salgını gibi geçiyor önümden hayat kavgası... birkaç kediyle karşılıklı içerken çözmüştüm ben bu ayakta kalmak için düşmanını öldür bulmacasını... yaşım on dokuzdu o günden beri bilinçli ve düzenli kendimi öldürürüm ağrı kesiciler ve burnumdaki hastane kokusu kardeşimdir bir hatayı düzeltmeye tenezzül etmeyen insandan kaçan hayvan gibi yaşıyorum. Bir kendimde konuşma seansında hiç fark etmedim kendimi. Ben beni gömeli çok olmuş 🙇🏼♀️🖤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fazla uzaklaşmış olamam, döndür beni
Teen FictionYıllardır ayağı kırılan atları besliyorum aklımın ahırlarında. Tekrar koşamayacaklarını biliyorum. bunu kimsenin anlamasını da beklemiyorum... Umut böyle bir şey.
