Sokak lambası olmak isterdim; yüzleri, yüzsüzleri, yolları, yolsuzlukları aydınlatan. Neyim azsa ona çok geç kalmışım. Bir son buhranı bu, bu bir duygu iflası... şimdi bir paragrafta kim rastlasa bana anlam kaybından ölür ve anlatmaya başlarsam hikayemi en çocuk yerinden göğe ulaşır.
Bitmemi ve gitmemi bekler yeni başlangıçlara yolu çıkmaz hayatımın. Kalbin, aklın, ruhun inanmayı bırakması toplu katliam değil midir?
Tanrı üvey çocuklarını neden düşünmez ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Fazla uzaklaşmış olamam, döndür beni
Novela JuvenilYıllardır ayağı kırılan atları besliyorum aklımın ahırlarında. Tekrar koşamayacaklarını biliyorum. bunu kimsenin anlamasını da beklemiyorum... Umut böyle bir şey.
