Better (boy)friend

Hoofdstuk 2- Arie's woorden

{2028} 'Okay, Cas, er is iets, ik zie het aan je.' Ik kijk niet op van de krant. Casper is tegenover me aan tafel komen zitten. 'Jezus, Fem, hou er eens over op, er is niks,' zegt hij kribbig. Hmh, er is niks. Geloof je het zelf? Ik sla de bladzijde om. 'Het is pas de eerste keer dat ik erover begin,' zeg ik, mijn wenkbrauw schiet omhoog. 'En trouwens, je vertelde me altijd alles, nu opeens niet meer?' 'Nu niet meer, nee. Things have changed.' Casper staat op om koffie te pakken. 'Dan niet,' mompel ik. Dan komen Alex en Noor naar beneden gedenderd (Wat inhoudt, ze stormen de trap af, ze vallen niet van de trap af). 'Denk eens aan de buren!' roept Casper vanuit de keuken. 'Ja, pap.' Noor rolt met haar ogen en Alex moet lachen. 'Net zo hyperactief zoals jij vroeger, Cas,' zeg ik. 'Ja hè.' We doen alsof er net niks is gebeurd. 'Oh, trouwens, Fem, deze had ik nog voor je.' Ik krijg een cadeautje in mijn handen geduwd. 'Oh, nice. Wat is het?' Vragend kijk ik Casper aan, die zijn schouders ophaalt en gebaart dat ik het moet open maken. 'Het is een cadeautje, dat zie je toch?' zegt Alex bijdehand. 'Nee, hè hè, dat zie ik ook wel,' zeg ik, het cadeautje openmakend. Als ik het open gemaakt heb, valt mijn mond open. 'Serieus..? Cas, ben je serieus?' Ik kijk Casper aan als ik het vast pak. Casper knikt trots. 'Serieus? Een kettinkje? Dat is zo lief.' Ik sta op en geeft Casper een dikke knuffel, en een zoen op zijn wang, totaal vergetend dat we een kleine 10 minuten nog ruzie hadden.

'Fuck, fuck, fuck,' vloek ik zachtjes, als ik om iets over half 9 op mijn werk aankom. Die vergadering is nu net bezig, en ik moet daar hoe dan ook bij zijn, no matter what. Ik race de trap op, sleutels van mijn kantoor in mijn hand. Als ik daar aankom, draai ik gehaast het slot open en zet ik mijn racefiets (die ik ook al sinds de eerste of zo heb) voorzichtig tegen een van de muren. Daarna hang ik mijn jas op de kapstok en race ik naar de vergaderruimte, die gelukkig op dezelfde verdieping is als mijn kantoor. Als ik aankom bij de ruimte, blijf ik even stil staan voor de deur om op adem te komen, voordat ik naar binnen ga. 'Femke, je bent er, ga zitten,' zegt Arie Groen, mijn baas. 'Ja, sorry dat ik zo laat ben,' zeg ik, en ik ga zitten. 'De kinderen werkten niet mee.' Groen wuift mijn excuus weg. 'Het is vooral fijn dat je er bent.' Ik knik, en pak mijn MacBook, een kladblok en een etui uit mijn tas. Ik start m'n Mac op en luister aandachtig naar Groen, die de inleiding van de vergadering net afsluit.

Na de vergadering, komt Groen naar me toe. 'Femke, ik zie dat er iets met je is.' Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Ik waardeer dat je om me geeft, Arie, maar er is niet echt iets bijzonders gaande, of zo.' 'Heeft het met de thuissituatie te maken?' Groen kijkt me aandachtig aan, diep in mijn ogen, zodat ik zucht en toch maar besluit om te vertellen wat er gisteren is voorgevallen. 'Ja, nou, het is Casper. Hij is -hoe zal ik dat zeggen?- afstandelijker geworden of zo. Ik bedoel, gister kwam hij thuis na een Europese tour, en toen was hij heel kortaf. Ik dacht dat hij vooral moe was, maar later, toen Alex en Noor naar bed waren, was hij de hele tijd met zijn telefoon bezig. En vanochtend zei ik er iets van, toen werd hij heel geïrriteerd,' zeg ik. 'Alsof... Ik als duizend keer hem erop had gewezen, wat níét het geval was. Ik ben er pas één keer over begonnen.' 'Ik snap je. Ik heb het ook meegemaakt, met mijn eigen dochter,' zegt Groen. 'Ze kwam naar me toe, een paar jaar geleden.' 'En toen?' vraag ik, ik ben een en al oor.  'Het kwam erop neer dat haar vriend vreemd ging,' zegt Groen schouderophalend, alsof het niets is. Mijn wenkbrauw schiet alweer omhoog. 'Eerst zien dan geloven, is mij altijd geleerd.' 'Dat klopt, maar wat die Casper van jou doet, zijn wel de voortekenen van iemand die vreemd gaat.' 'Ja, oké, maar ik wil graag eerst zíén of het waar is voordat ik het geloof,' zeg ik met een iets-te-vriendelijke glimlach, en met die woorden draai ik me om, pak ik mijn tas en loop ik naar mijn kantoor, een verbouwereerde Groen achterlatend. Als ik in mijn kantoor zit en mijn iMac heb aangezet en wacht totdat hij is opgestart, laat ik de woorden van Groen tot me indringen. Een vriend die afstandelijk doet, die de hele tijd op zijn telefoon zit, kribbig doet als je erover begint... Ik hoop zo erg dat het niet zó ver komt dat Casper echt vreemd gaat...

Je moet een iMac niet verwarren met een MacBook, wat een laptop is, een iMac is een vaste computer van Apple, zeg maar. En Mark van der Maarel speelt nu bij FC Utrecht voor 10 jaar (hij stroomde in 2009 door vanuit de jeugd van FCU). Hij heeft nog een contract tot 2021, dusss..