Better (boy)friend

Hoofdstuk 17- 'Fuck!'

{2028} 'Wil je de mijne zijn?' Ik krijg een lach op mijn gezicht en knik. 'Natuurlijk-maar...'. 'Maar?' Koen kijkt me met een vragende blik aan. Ik wilde vragen hoe het zat met Maria en zo, maar bedenk me. 'Niks,' zeg ik terwijl ik m'n hoofd schud. 'Okay,' glimlacht Koen. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en steekt zijn arm uit. 'Zullen we?' Ik glimlach, haak mijn arm in de zijne en knik. 'Let's go.'

De volgende dag is het donderdag. Ik ben al fietsend op mijn lichtblauwe jaren '90 Raleigh racefiets, onderweg naar kantoor. In mijn hoofd zing ik luidkeels mee met de  muziek die door mijn oordopjes schalt. Ik luister trouwens naar 'All about the '90's' op Spotify. Opgroeien in de '90's en een afspeellijst vol muziek uit de '90's gaat goed samen als je alles wil/kan mee blèren. Na een minuut of 6 kom ik aan. Ik rijd het hek binnen en spring van mijn fiets af. Fluitend loop ik het kantoorgebouw in. Waarom ik zo vrolijk ben? Ik weet het ook niet. Ik loop de trappen op naar de derde verdieping, mijn fiets aan het frame vasthoudend. Das nou het leuke van Carbon, het is licht waardoor je het makkelijk kan optillen.
Aangekomen bij mijn kantoor maak ik het slot open en stap ik naar binnen. Ik zet mijn fiets tegen een muur en drop mijn tas op de stoel voor het bureau. Ik zet de muziek op pauze en plug mijn oortjes uit. Ik graai mijn werk telefoon uit m'n tas en check mijn mail terwijl ik naar het koffiezetapparaat loop, op de eerste verdieping. Onderweg bots ik bijna tegen Koen aan, die ook onderweg was naar het koffiezetapparaat. 'Hey,' glimlacht hij. 'Je ziet er weer even mooi uit als altijd.' Ik moet lachen en voel mijn wangen rood worden. 'Thanks.' Ik druk een zoen op zijn wang. Ik heb zo'n gevoel dat Casper nooit tegen me heeft gezegd dat ik er mooi uit zie. Of hij heeft t wel gezegd, maar ik kan me het niet herinneren. Zal wel.

'Fem, ik heb je hulp even nodig.' Annemarie Pieters, van de afdeling Personeelszaken, komt mijn kantoor binnenlopen met een klembord in haar handen. Ze gaat tegenover me zitten en pakt een pen uit het pennenbakje dat op mijn bureau staat. 'Vertel.' Ik kijk op van het rapport dat ik aan het doorkijken was. Ik leg mijn gele markeerstift neer. 'We willen dus een personeelsuitje organiseren. Alleen we weten dus niet wat,' zegt Annemarie. 'En ik dacht, laat ik het even aan jou vragen aangezien je meestal met goede ideeën komt.' 'Hmm, okay,' zeg ik. 'Wat denk je van... Golfen of zo? Altijd al willen doen. Of bowlen. Of we kunnen met z'n allen uit eten. Of...' 'Golfen klinkt leuk, dank je. Nu even de datum, wanneer is beter denk je: 5 oktober, 11 oktober of 14 oktober?' Annemarie kijkt me aan. 'Uhhh...' Ik denk even na. '5 oktober valt op een donderdag, 11 oktober is een woensdag want volgende week donderdag is het de 12e, en de 14e moet dan op een zaterdag,' denk ik hardop. 'Laten we hem vooralsnog even op de 11 vastpinnen,' besluit ik. 'Top.' Annemarie schrijft het op en doet de pen weer terug in het pennenbakje. 'Ik zal het voorleggen en in de app gooien.' Ik glimlach naar haar als ze het kantoor uit loop. Ik wil mijn markeerstift weer oppakken als ik een berichtje krijg op mijn privé-telefoon: Casper Starreveld heeft een ongeluk gehad. Vol ongeloof staar ik ernaar voordat ik 'Fuck.' mompel.

Thanks @dianastarreveld voor de media aan het begin van het hoofdstuk 😝♥️