Better (boy)friend

Hoofdstuk 9- Irritatie tot de max met een verrassing op het eind

{2028} 'Is papa nou nog teruggekomen gisteren?' Alex neemt een hap van zijn boterham. Ik schud mijn hoofd. 'Sterker nog, het lijkt erop dat hij, uhm, is weggegaan.' 'Weg? Hoe bedoel je, weg?' vraagt Noor, lichtelijk in paniek. 'Nou, zoals ik het zeg,' zeg ik met een poker-face. 'Weg. Zijn kleren liggen niet meer in de kast en zijn tandenborstel staat niet meer op de wasbak in de badkamer.' 'Ja maar, wie gaat me dan helpen met piano les?' vraagt Noor. 'En wat dan als ik iets niet snap van rekenen?' vraagt Alex. 'Komt wel goed,' sus ik. 'Als jullie dan jullie tanden willen gaan poetsen als jullie klaar zijn zou dat fijn zijn.'

Met een klein beetje een chagrijnig gezicht kom ik aan op mijn werk nadat ik Alex en Noor naar school heb gebracht. 'Wat heb jij nou?' krijg ik van meerdere mensen naar mijn hoofd geslingerd, terwijl ik de trappen naar de derde verdieping op stampt. Ik negeer ze gewoon, ik heb geen zin om vragen te beantwoorden. Ik steek de sleutel in het sleutelgat van mijn kantoor en draai hem, nogal agressief, om zodat de deur van het slot springt. Ik haal de sleutel uit het slot, maak de deur open en gooi hem bijna dicht. Ik ga op mijn bureau stoel zitten en start mijn iMac op. Terwijl ik wacht totdat hij opstart, vervloek ik het ding om zijn langzaamheid en start ik ook mijn MacBook op. Die gaat gelukkig wat sneller aan dan de iMac. Ik voer de wachtwoorden in en open alle apps die ik nodig heb: Word, Excel, mijn mail en agenda, etc. Ik gooi de nodige mailtjes eruit, als er op mijn deur wordt geklopt. 'Binnen,' zeg ik, zonder op te kijken. 'Hoi, uhm, ik ben nieuw hier, en er werd gezegd dat ik hier heen moest?' Een jongen van een jaar of 25 komt, een beetje zenuwachtig, binnen. Ik kijk op en trek een wenkbrauw op. Okay, dit had ik niet in mijn agenda staan. 'Hoe heet je?' vraag ik. 'Uhm, Sem,' zegt hij nerveus. 'Ga zitten, Sem. Wil je wat drinken?' vraag ik. 'Uhm, water, graag.' Sem gaat zitten. Ik sta op om een bekertje water voor hem te pakken. 'Ik kan als een bitch overkomen,' zeg ik, als we gaan met een gesprek gaan beginnen, waarvan ik nog steeds geen idee heb waar die over gaat, 'maar dat ben ik niet. Ik heb alleen mijn dag niet.'

Na een uur ben ik klaar met Sem. Hij blijkt een nieuwe collega te zijn die nog een beetje wegwijs gemaakt moet worden. Ik leid Sem met mijn vriendelijkste glimlach naar buiten, maar die verdwijnt van mijn gezicht zodra hij de deur uit is. Ik loop naar mijn bureau, pak mijn werktelefoon en app Arie.

Arie Groen
F: Had je me misschien niet kunnen informeren over een nieuwe collega??

Arie reageert gelijk:

Arie Groen
AG: Ik heb het nog vertel, laatst in een vergadering.
F: Niet meegekregen.
AG: Ja, omdat jij bijna in slaap viel.

Ik snuif, klik het gesprek weg, en gooi de telefoon op de bank, die in mijn kantoor staat. Ook dat nog, een discussie met de baas. Gaat goed...

Rond een uur of half 5 sluit ik de boel af. Ik irriteerde me aan alles en iedereen, iedereen die me voor de voeten liep vandaag, wilde ik het liefst aan de kant duwen en verrot schelden of zo. Volgens mij heb ik ook de hele dag met een chagrijnige kop rond gelopen. Ik heb dus ook geen enkel idee waarom ik zo geïrriteerd ben. Waarschijnlijk om het feit dat Casper wegging zonder ook maar iets tegen me te zeggen, wat ik ergens nog wel snap. Misschien ligt het ook aan het feit dat ik van Fay hoorde dat Casper zei dat hij in de studio was of zo. Net als ik in mijn auto wil stappen (ik had echt geen zin om met de fiets te gaan), hoor ik iemand mijn naam roepen: 'Femke, wacht even!' Ik draai me om en zie dat Koen op me af komt. 'Wat?' zeg ik nogal fel. 'Je bent de hele dag al geïrriteerd, ik vroeg me af of je wel okay was, zeg maar,' zegt Koen. 'Het gaat best,' zeg ik. Ik wil me omdraaien, maar Koen pakt mijn arm vast, zodat ik me niet kán omdraaien. Hij kijkt me diep in mijn ogen en plaatst dan zijn lippen op de mijne. Ik verstijf, maar ga er toch wel even in mee. Zijn lippen zijn zo zacht als ik weet niet wat. Na een tijdje trekken we terug. 'Sorry, ik-' begint Koen. 'Niet erg,' glimlach ik verslagen. 'Ik moet gaan,' zegt Koen, op zijn horloge kijkend. Hij draait zich om, zwaait nog even en laat mij verbouwereerd achter.