PATRONUM

Bölüm 2

Gün benim için fazlasıyla zor geçmişti. Herşey daha da kötü oldu. Son dakika bir toplantı çıktı. Tek iyi yani bizim şirkette olmasıydı. Ben toplantı odasını hazırlayıp Doğan beyi ve Baranı çağırdım. Şirketten başka kimse bu toplantıya katılmicaktı. Bir süre sonra diğer şirkette geldi ve herkes el sıkıştıktan sonra yerlerimize oturduk. Ben Doğanın sol tarafındaydım, Baran sağında ve diğer şirketten gelenler de benim ve Baranın yanına oturmuştu. Herşey başta gayet iyiyken bir anda bacağımda bir el hissetmiştim. Gözlerim büyürken yavaşça Doğana baktım. Onun olması imkansızdı ama fark etmemesi güzeldi. Yan tarafıma dönüp elin sahibine baktım. Elini alıp kendi bacağına koydum. Geri yine benim bacağıma koydu elini. En son okşamaya başladığında dayanamayıp ayağa kalktım. Tabi bütün gözler bana dönerken Doğan kaşlarını çatmıştı. Doğan ve Baran da ayağa kalkmıştı. Masadakiler de tabiki. Sinirden kıpkırmızı olduğuma eminim. Hemen söze girip
-"çok özür dilerim Doğan bey. Ben çıksam olur mu?"
Dediğimde Baran hemen yanıma gelip
+ "noldu peri?"
Eli bacağımda olan adama kısa bir bakış atıp
-"kendimi pek iyi hissetmiyorum. Tepkimden dolayı özür dilerim. Çıkabilir miyim?"
Demiştim. Ama gözlerim dolu dolu olmuştu.  Doğandan cevap beklemeden toplantı odasından çıktım. Hemen bi duvara sırtımı yaslayıp ağlamaya başladım. Gözlerimi kapatmış o anı kafamdan silmeye çalıştım. Bu çok kötüydü. Bir anda biri ellerimi tuttu ve gözlerimi açtı. Doğanı beklemiyordum.
+ "O adam sana dokundu mu ? Sen asla bu şekilde çıkmazsın. O adam mı ya da o odadaki başka biri mi bişey yaptı?"

-"Doğan bey ben.."

+ " Bana yalan söylemezsin sen söyle dedim sana!!"
Sesinden irkilirken

-" Fatih bey bütün toplantı boyunca eli bacağımdaydı. Ben ne kadar çeksem de o hep geri koydu."

Dememle bir hışımla toplantı salonuna geri girdi. Peşinden bende girerken Doğan çoktan yumruk atmaya başlamıştı. Baran ayırmaya bile çalışmazken sadece izledi. Ben daha fazla ağlamaya başladım ve yere çöktüm. Gözlerim kararmaya başlarken hatırladıklarım Baran doğana seslendi ve anında adamı bırakıp kovdu. Arkasını dönüp beni gördüğündeyse duvara yumruk atmıştı. İşte bundan sonrası yok...