6.sınıfın ortalarıydı, sevdiğimi anladığımda. Hiçbir şekilde dikkatini çekmiyordum, benimle ilgilenmediği çok belliydi. Bilgisayar oyunlarına tutkundu o zamanlar. Kardeşimle de çok samimilerdi, bize çok gelip giderdi. Sürekli kapımızı çalardı. Ben de o olduğunu bildiğim için hemen kapıya koşardım. Dört gözle beklerdim zilin çalmasını.
Dışarıya çıktığı zaman balkona çıkıp onu izlerdim. Camdan gizlice bakardım, sanki kimse fark etmiyormuş gibi. O kadar ortadaydı ki her şey. Ben ise kimse bilmiyor zannederdim hissettiklerimi. Apartmandaki arkadaşlarımın haberi vardı. Ben onun dışarıda olduğunu görmediğim zamanlarda kapımı çalarlardı haber vermek için.
Annem hissetmişti ondan hoşlandığımı. Bizzat bana da sormuştu hatta. Reddetmiştim ama anneler bilir. Reddetmek, evet demektir.
Bir ara, kardeşim biriyle çıktığını söyledi. O hoşlanıyormuş, kız değil. Hatta kızla ismimiz aynıydı. Konuşuyorlarmış sadece. Benim tek kelimesini dört gözle beklediğim kişiyle, öylesine çıkıyormuş kız. Öylesine... Ben yüzüne bakmaya utanırken...
Ne kadar masum sevmişim.
Ne kadar masummuş her şey.
Keşke masum kalsaydı her şey.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Anı (Kısa)
Short Story"Çiçekler sarmış etrafı Salınan yaprakları... Bir gün rüzgar esmiş de gönüllerden Ne çiçek kalmış ne yaprağı Bir tek aklımdaki sen"
