12.sınıfta da birkaç kez karşılaştım ama sınav senem olduğu için aklım çok dağınıktı. Yine de onu özlüyordum. LYS'ye 20 gün kala saçma bir tercih yaptım. O kadar aptalcaydı ki hala pişmanlığını yaşıyorum içimde. İtiraf ettim. Sevdiğimi söyledim. Büyümüştük artık. "Bir şey olmaz." dedim. "Neler olabileceğini anlayabilecek yaşta."
Telefon numarası hep vardı zaten. Bir öğle vakti, bir çardakta, arkadaşlarım yanımdayken aradım. "Uzun zamandır senden hoşlanıyorum." dedim. Ne diyeceğini bekliyordum ki? Beklediğimden de kötü oldu cevap. "Sen benim arkadaşımın ablasısın. Hiç öyle hislerim olmadı."
"Görüşürüz." deyip kapatmıştım. O da "Görüşürüz." demişti. Görüşecektik nasıl olsa.
---------------------------------------------
O zamana kadar da umut verici hareketleri vardı, hiçbirini burada anlatmasam da, ama itiraf ettikten sonra çok daha kötüleşti durum. Bir insanı tanımadan bunca yıl sevmek çok yanlışmış. Dikkat çekmek için yapıyormuş, tüm o yaptıklarını. Daha çok ilgi istedi, benden emin olunca. Etrafımda gezmeye başladı. Önceden ben sesini duymak için çabalarken, bu olaydan sonra o benim duyabileceğim şekilde konuşmaya başladı. Yanımdan geçerken utanıyormuş gibi davranan oydu ama uzaktayken de gözlerini çekmezdi üzerimden. Arkadaşlarıma da aynı hareketleri yapmaya başladı. Hatta bir ara gerçekten benimle konuşacak sanmıştım. Zavallı kalbim, hâlâ olayları kendince yorumluyordu.
Öğrendim ki, meğerse önceden yaptıklarının da bir sebebi varmış, arkasında onu tetikleyen biri varmış. İkimizin arasını yapmak isteyen biri varmış, onun hiçbir şey hissetmediğini bilmesine rağmen. Muhtemelen benimle oynamak istiyorlardı.
Hiçbir şey olmadı sonrasında. Hiçbir şey...
Koca bir "HİÇ".
Umudun ne kadar berbat bir his olabileceğini öğrendim.
Üniversitedeyim şimdi, memleketime her gidişte deli gibi korkuyorum onu görürüm diye. Kaç kilometre uzaktayken bile acılarımı tazeleyebiliyorsa, görsem eski halime geri dönerim diye korkuyorum. Zorla toparladım kendimi.
Şuan onu sevmediğimi biliyorum. Öyle bir alışkanlık olmuş ki bende, bir gün aklım bana oyun oynar da alışkanlığımı sevgi zannederim diye korkuyorum.
Korkmaktan başka çare bulamıyorum, çözüm bulamıyorum. Yüzleşemiyorum da.
İçimi acıtan bir korku.
İnanmayın kimseye, ben de artık inanmıyorum.
-----------------------------------------
Kâğıdımı bana teslim eden çocuğa karşı kullanıyorum irademi. Konuşmasak da 1 yıldır tanışıyoruz. Boğulmamak için çabalıyorum artık. Karada güvendeyim, iyi yüzemeyince.
İlgiyi sevmekle bir insanı sevmek çok farklıdır.
Kendinizi değersiz görmeyin.
En değerli sizsiniz.
Canım acıdığı için yazdım bunları. Anlatacak kimsem yok.
Hepinize kucak dolusu sevgiler.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Anı (Kısa)
Truyện Ngắn"Çiçekler sarmış etrafı Salınan yaprakları... Bir gün rüzgar esmiş de gönüllerden Ne çiçek kalmış ne yaprağı Bir tek aklımdaki sen"
