Kısa bir hikâye, bu yazacağım. Satırlarda pek yeri yok ama içimde dolup taşıyor. Şimdi bile kaç yıl önceki yaşadıklarımı hatırlayınca gülümsüyorum. Sonra mutlu olduğum için kızıyorum kendime. Bu kadar umutsuz bir vaka olarak görmemeliyim kendimi. Onunla yaşadığım, belki de onun bile haberi olmadığı anılarla devam ettiremem hayatımı. Ama birden hayal dünyasında buluyorum kendimi. İşte ben, işte o.
Gerçek gibi geliyor 5 dakikalığına. Gerçi, gerçeklikne ki? Kime göre, neye göre? İlla somut mu olması gerekiyor, bir şeyin gerçekolması için? Ben aklımda somutlaştırmışsam bazı değerleri, kim karşı gelebilir?Bir tek ben yıkabilirim aklımdakini. İradem nerede o zaman? Nerede isteğim? Diyelimki istiyorum. Neden yapamıyorum? Neden iradem karşı koyamıyor ona? Cevaplarımyok işte, her ne kadar sorularım havada uçsa da.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Anı (Kısa)
Kısa Hikaye"Çiçekler sarmış etrafı Salınan yaprakları... Bir gün rüzgar esmiş de gönüllerden Ne çiçek kalmış ne yaprağı Bir tek aklımdaki sen"
