Κάνε μου λιγάκι ''χμμμ...''

Κεφάλαιο 22

Την κρατώ στην αγκαλιά μου κάτω από τον φωταγωγημένο με αστέρια ουρανό και το λαμπερό φεγγάρι να μας κοιτά από ψηλά... σαν όνειρο μου φαίνεται αυτό που συνέβη και ακόμη δε μπορώ να το πιστέψω. Μπορεί να ακουστώ γελοίος ή ξέρω γω φλώρος μα πολλά βράδια την είχα ονειρευτεί αυτή τη στιγμή, κι όχι δεν είναι κάποιο απωθημένο ή κάτι τέτοιο. Αισθάνομαι πράγματα γι αυτή τη γυναίκα, δε ξέρω πως γίνεται μα η καρδιά μου σκιρτάει για τη πάρτη της και χάνει χτύπους. Κάθε μου ώθηση μέσα της με τρέλανε, οι κοφτές ανάσες της δίπλα από το αυτί μου, ο τρόπος που με αγκάλιαζε όσο εγώ φώλιαζα μέσα της.. και τα μάτια της! Αυτά τα μάτια που θα μπορούσαν να με στείλουν στη κόλαση...

Έχει αποκοιμηθεί, έχει κουλουριαστεί πάνω μου και η ανάσα της είναι ήρεμη... κοιμάται σαν άγγελος. Της χαϊδεύω τα μαλλιά, παίζω λίγο με τις άκρες μιας τούφας ανάμεσα στα δάχτυλα μου κι ύστερα αφήνω ένα απαλό φιλί στο κεφάλι της. Σιγά, σιγά θα αρχίσει να ξημερώνει. Ανασηκώνομαι προσεχτικά, αρπάζω τα ρούχα μου και ντύνομαι γρήγορα ενώ τα δικά της τα παίρνω στο χέρι και την ξανά πλησιάζω... σα μωρό παιδί είναι όπως κοιμάται και χαμογελάω. Τη σηκώνω στην αγκαλιά μου, δε θέλω να τη ξυπνήσω... είναι υπέροχη. Σα πούπουλο... παίρνω το δρομάκι για το σπίτι.

Είναι τόσο άνετο και βολικό... και το σημείο του έχει πρόσβαση απευθείας στη παραλία ενώ η θέα είναι μαγεμένη με τη θάλασσα να σου κρατάει συντροφιά και να γαληνεύει τη ψυχή σου. Έχω περάσει τόσα καλοκαίρια εδώ, μαζί με τους παππούδες μου, τους γονείς μου και αρκετές φορές μόνος όταν είχα την ανάγκη να απομονωθώ και να μείνω εγώ κι οι σκέψεις μου... Ανεβαίνω στα επάνω δωμάτια και μας οδηγώ στο αγαπημένο μου. Μόνο το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας θα αντικρίσει μόλις ξυπνήσει. Την ακουμπάω στα λευκά σεντόνια, τη σκεπάζω και πηγαίνω να σταθώ στο παράθυρο και να τη παρατηρήσω... έτσι όμορφα που κοιμάται.

Είναι λίγο πριν τις δέκα το πρωί όταν τη βλέπω να σαλεύει δίπλα μου κι ύστερα να ανοίγει τα βλέφαρα της ώστε να εμφανιστούν τα όμορφα ματάκια της... τρεμοπαίζει κάμποσες φορές τα βλέφαρα της, έχει αρκετό φως και πρέπει να συνηθίσουν τα μάτια της. Μου χαμογελάει. Της χαμογελάω κι εγώ. Παίρνει το σεντόνι που είναι σκεπασμένη και κρύβεται από κάτω... χαμογελάω περισσότερο και σκύβω από πάνω της κι ας έχει το σεντόνι σαν ασπίδα.

«Δε μπορείς να μου κρυφτείς.» της λέω κι ακούω κάτι σα νιαούρισμα.

«Είμαι χάλια!» γελάω. Είσαι υπέροχη.