Κάνε μου λιγάκι ''χμμμ...''

Κεφάλαιο 42

Εβίτα

Παντρεύομαι!

Το πιστεύετε;

Ούτε κι εγώ...

Λίγες ώρες πριν ξημερώσει η μεγάλη μέρα και δεν λέω να κλείσω μάτι... μοιάζει σαν όνειρο, εγώ κι ο Ζήσης παντρευόμαστε. Γελάω. Γυρίζω ανάσκελα και κοιτάζω το ταβάνι, η καρδιά μου φτερουγίζει, το μυαλό μου κάνει σκέψεις για την αυριανή μέρα... Θα τρελαθώ. Δε μπορώ να το πιστέψω!

«Κοιμήσου! Θα έχεις μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια...» ακούω τη φωνή της Λουκίας να μου λέει, χαμογελάω.

«Δε μπορώ να κοιμηθώ... έχω άγχος, χαρά και ένα απέραντο συναίσθημα ευτυχίας! Εσύ γιατί δεν κοιμάσαι;» σχολιάζω ενώ ανασηκώνομαι ελαφρώς πάνω στο στρώμα.

Η μορφή της εμφανίζεται στο μισοσκόταδο και ανάβει το φως του δωματίου. Αναμαλλιασμένη ελαφρώς και με το μάτια στην λαϊκή γλώσσα γαρίδα... με πλησιάζει και ξαπλώνει στο κρεβάτι δίπλα μου κοιτώντας με.

«Γιατί νιώθω κι εγώ ακριβώς τα ίδια με σένα...» παραδέχεται και χαμογελάει.

«Ποιος να μας το έλεγε...» σχολιάζω.

«Εσύ κι ο Ζήσης...» γελάει.

«Όχι αυτό, δηλαδή κι αυτό... αλλά και το ότι θα παντρευόμασταν την ίδια μέρα!» λέω.

«Καλά εδώ ακόμη προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πως παντρεύεσαι εσύ... ποια εσύ; Που πριν κάνα χρόνο ξέρω γω θα είχες πέσει στα πατώματα και θα κυλιόσουν από τα γέλια.» γελάω. Έχει δίκιο... «Πάντως τώρα ο μπαμπάς και η μαμά θα νιώθουν ευτυχισμένοι...» πέφτει στην αγκαλιά μου.

Χαμογελάω στη μορφή τους...

«Σήμερα γα... σήμερα γάμος γίνεται...» παίζει από νωρίς το τραγούδι κι η Λουκία κάνει σα μικρό παιδί... καλά κι εγώ.

Στο σπίτι είναι κάποιες ξαδέρφες μας, κάποιες θείες και κάποιοι λοιποί συγγενείς ενώ η κομμώτριες κι οι μακιγιέζ τρέχουν σε τρελούς ρυθμούς για να μας ετοιμάσουν... η ώρα τρέχει και το απόγευμα είναι οι γάμοι! Χαμογελάω...

Θα βαρεθείτε να σας το λέω...

«Ανυπομονώ να έρθει το απόγευμα!» η οθόνη του κινητού μου φωτίζεται και διαβάζω το μήνυμα του Ζήση.

Λάμπω από ευτυχία.

«Εγώ να δεις! Να πει ο ιερέας το ''Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα'' και να σου πατήσω το πόδι...» γελάω ενώ σκέφτομαι τη γκριμάτσα που θα κάνει όταν το διαβάσει.

«Ιιι... αν σε πιάσω στα χέρια μου!»

«Ανυπομονώ να με πιάσεις...» αναστενάζω στη σκέψη κι η Λουκία δίπλα μου γελάει.

«Εγώ να δεις...»

Κρητική μουσική, κρητική χοροί... άφθονο κρασί, άφθονη ρακί για τους πιο παραδοσιακούς και άρτια τοπικά εδέσματα πλαισιώνουν το τραπέζι του γάμου! Α και οι μπαλωθιές... στην αρχή τρόμαξα και κοίταξα τρομοκρατημένα τον Ζήση, όμως, με πήρε στην αγκαλιά του και μου εξήγησε... χαμογέλασα και σκέφτηκα πως έχω ακόμα πολλά να μάθω γι αυτό τον τόπο και τις παραδώσεις του!

«Ζητώ την προσοχή σας παρακαλώ...» κάποια στιγμή ο Ζήσης σηκώνεται και παίρνει το μικρόφωνο και ζητάει από τους καλεσμένους να τον ακούσουν «...πρώτα απ όλα ελπίζω να απολαμβάνετε αυτές τις στιγμές όσο κι εμείς... Θα ήθελα να πω δύο λογάκια για το κορίτσι μου, αυτή τη γυναίκα που αγαπάω τόσο πολύ και είμαι διατεθειμένος να δώσω και τη ζωή μου για εκείνη!» όσο μιλάει με κοιτάζει... και μου χαμογελάει «Όταν είμαι δίπλα σου νιώθω γεμάτος, ολοκληρωμένος και απόλυτα ευτυχισμένος! Όταν σε αγγίζω ξέρω πως κρατώ στα χέρια μου το ακριβότερο χρυσάφι στον κόσμο... Τα μάτια σου, αυτά τα μεγάλα και όμορφα μάτια που κάθε φορά που τα αντικρίζω από μέσα τους πηγάζει η αγάπη, ο έρωτας σου για μένα...» δακρύζω και κλαίω από συγκίνηση.

Με πλησιάζει, με ακουμπάει τρυφερά στο πρόσωπο και τα χείλη του ακουμπάνε τα δικά μου απαλά... χειροκροτήματα ακούγονται τριγύρω, τον αγκαλιάζω, νιώθω πλήρης πλέον! Έχω το άλλο μου μισό πλέον να με ολοκληρώνει...

«Αδερφέ θα κάνεις τη γυναίκα μου να ζηλέψει τώρα που εγώ δεν της έχω ετοιμάσει λόγο...» αστειεύεται ο Άλκης μόλις ο Ζήσης καθίσει στο τραπέζι.

«Μα δεν είχα ετοιμάσει λόγο, ήταν λόγια βγαλμένα από την καρδιά μου...» σχολιάζει ο Ζήσης και με κοιτάζει στα μάτια.

«Είδες;» η Λουκία λέει.

«Ε δεν είμαι καλός στα λόγια... αλλά στις πράξεις.» ακούω τον Άλκη να της λέει.

«Ναι, ναι... μη μου πεις μια γλυκιά κουβέντα.»

«Κάποιος μάλλον θα φάει παντόφλα απόψε...» ψιθυρίζει ο Ζήσης στο αυτί μου και γελάω.

«Μα θα σου πω και πάντα σου λέω... αφού το ξέρεις καλά! Και... σου έχω μια έκπληξη για μετά...» λέει ο Άλκης.

«... ή μάλλον πάνε για το δεύτερο κατσαρολάκι!» ψιθυρίζω στον Ζήση και γελάμε.

«ΣΕ ΑΚΟΥΣΑ!» μου λέει η Λουκία και αυτόματα σοβαρεύουμαι.

«Ο κάθε κόκκος του ρυζιού που σήμερα σας ραίνει, να γίνει κρίκος δυνατός για πάντα να σας δένει.»

«Σήμερα επαντρεύτηκε ο ήλιος το φεγγάρι και όλα τα αστέρια τ'ουράνου είν'οι πρωτοκουμπάροι.»

«Γαμπρέ τη νύφη ν' αγαπάς, κορώνα να την έχεις, και σαν τα μάτια σου τα δυό, πάντα να την προσέχεις.»

«Όπως η φύση χαίρεται την άνοιξη που μπαίνει, έτσι κι εσείς να ζήσετε για πάντα ευτυχισμένοι.»

(Πολλά φιλιά!)