Κάνε μου λιγάκι ''χμμμ...''

Κεφάλαιο 27

Ζήσης

Αρχές Μαΐου, στο χωριό έχουν αρχίσει ήδη να έρχονται αρκετοί τουρίστες και γενικά στο νησί μας... τα πρωινά κατεβαίνω στα αμπέλια και στους ελαιώνες ενώ τα απογεύματα πηγαίνω στης μάνας μου και κάθομαι για λίγο μαζί της, να της κρατήσω λίγη παρέα που είναι μόνη της κι ύστερα φεύγω για τα Χανιά. Όμως... πάντα προτού απομακρυνθώ από το χωριό πάντα περνάω από το σπίτι της, σταθμεύω στο δρόμο και κάθομαι να παρατηρώ το δρομάκι που οδηγεί σε αυτό. Πάντα περιμένω σαν χαζός να φανεί ενώ ξέρω πως αυτό δε θα συμβεί, πως εκείνη δεν είναι εδώ, πως έφυγε και τα άφησε όλα για να ξανά γίνει εκείνη που ήταν! Στάθηκα πολύ χαζός μαζί της, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, δεν ξέρω γιατί πίστεψα πως άλλαξε... ενώ εκείνη με την πρώτη ευκαιρία έδωσε σε όλα μια κλωτσιά για ξανά γίνει μια κακομαθημένη, πλούσια!

Έπεσα τόσο έξω... φάνηκα τόσο μαλάκας!

Για άλλη μια φορά βάζω μπρος στη μηχανή με την απογοήτευση να με κατακλύζει... τόσο θύμα ενός γαμημένου έρωτα ήμουν ο μαλάκας. Τόσο... Κινώ προς τα Χανιά, στο διαμέρισμα μου που ακόμη κι εκεί η απουσία της μου είναι εμφανής και οι αναμνήσεις ξανά κατακλύζουν το μυαλό μου. Πέρσι, τέτοιο καιρό περίπου ή λίγο πιο μετά ήταν που κατέβηκαν με την Λουκία στο νησί και όλο αυτό μεταξύ μας ξεκίνησε... θυμάμαι ακόμα όταν ξεκίνησε στα δωμάτια κι είχα σίγουρη την αποτυχία της, όμως με διέψευσε, ήταν πεισματάρα... και δεν ήθελε να της την λέω. Θυμάμαι κι όταν την πήγα για πρώτη φορά στο διαμέρισμα και την έβαλα να το καθαρίσει... κι εκεί δεν είπε κάτι, το έκανε, το δέχτηκε...

Ύστερα, της ζήτησα να έρθει μαζί μου στη στέγη... ήταν τελείως διαφορετική απ ότι τη θυμόμουν... έδειχνε να έχει αποδεχτεί τα γεγονότα και να έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της, να της αρέσει αυτή η απλότητα της ζωής και να έχει ξεχάσει τα λούσα και τα πούπουλα. Μετά... ήρθαμε κοντά, την διεκδίκησα και έζησα για λίγο τον έρωτα που έκρυβα μέσα μου τόσα χρόνια μαζί της, την έκανα δική μου έστω και για λίγο... το αδιανόητο που είχα στο νου μου έγινε για λίγο αληθινό κι ύστερα... απλά ξανά χάθηκε στη φαντασία μου.

Μπαίνω μέσα στο διαμέρισμα. Κλείνω με δύναμη την πόρτα και πλησιάζω το μίνι μπαρ για να πάρω το ουίσκι κι ένα ποτήρι... ποτέ δεν έπινα! Τουλάχιστον όχι τόσο όσο πίνω τον τελευταίο καιρό, για την ακρίβεια τον τελευταίο ενάμιση μήνα που όλα τελείωσαν μεταξύ μας κι εκείνη είναι μακριά μου. Το υγρό καίει τον λαιμό μου, αλλά δε με ενδιαφέρει... εδώ εμένα καίγεται η καρδιά μου μέρα με τη μέρα όταν συνειδητοποιώ πως όλα απλά τελείωσαν και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει!