Κάνε μου λιγάκι ''χμμμ...''

Κεφάλαιο 6

Αφού φάγαμε το πεντανόστιμο φαγητό της κυρίας Ειρήνης, ο Άλκης για να μην αποχωριστεί το κορίτσι του ακόμα προθυμοποιήθηκε να μας συνοδεύσει ως το σπίτι. Γελάω. Απλά ας βγουν μια βόλτα, ακόμα κι αυτό θα το παρεξηγήσουν στο χωριό; Τόσο συντηρητικοί είναι; Φτάνουμε έξω από το σπίτι και φιλιόνται σταυρωτά... Χριστέ μου και την δεκαετία του 1960 τα ζευγαράκια πιο εκδηλωτικά θα ήταν...

«Το βράδυ... θα θέλατε να βγούμε; Θα πω και στον Ζήση... αν δεν έχεις θέμα Εβίτα...» ωπ, τι ακούω; Έξοδος.. Ζήσης...

Αχ ναι...

Θέλω...

Καλά, πεθαίνω από περιέργεια να τον δω τώρα που είδα την φωτογραφία. Αλλά αν κρίνω από τα λεγόμενα του Άλκη συνεχίζει να παραμένει φλώρος οπότε...

«Εντάξει.» τραβάω την Λουκία προς τα μέσα που μαγεμένη κρέμεται από τα χείλη του.. ότι κι αν πει. Ακόμη κι αν δηλώσει πως πάει τουαλέτα...

Τους αποβλακώνει ο έρωτας τους ανθρώπους. Άστα να πάνε...

Καλά κάνω εγώ κι είμαι ελεύθερο πουλί.. καλά, όχι και τόσο ελεύθερο! Δηλαδή πλέον ελεύθερο πουλί είμαι, αλλά όσο ήμουν στην Αθήνα κι είχα χρήματα ο Γιωργάκης ήταν πάντα στο πλευρό μου για να με εκμεταλλευτεί και τώρα... ούτε το τηλέφωνο δεν μπαίνει στον κόπο να σηκώσει. Ο παπάρας. Ο μαλάκας... να πάει να...

«Αααχ...» με φόρα η Λουκία πέφτει στον καναπέ. Αν ήταν καρτούν σίγουρα τώρα πάνω από το κεφάλι της θα έπρεπε να έχει καρδούλες που στροβιλίζουν.

«Κάνε πιο εκεί... ερωτοχτυπημένο.» σχολιάζω και την σπρώχνω ελαφρώς για να κάτσω δίπλα της.

«Δεν είναι υπέροχος;» με ρωτάει.

«Ξέρω γω... αν εσένα σ αρέσει η γνώμη μου περισσεύει, αν όμως... ΑΝ λέω σου κάνει μαλακία να βρει τρύπα να κρυφτεί. Θα τον τσακίσω...» χαμογελάει και πέφτει με φόρα στην αγκαλιά μου.

«Είναι τόσο γλυκό όταν γίνεσαι υπερπροστατευτική! Σαν αντράκι...» γελάει.

«Καλά χαλάρωσε λίγο...» τάχα θίγομαι «...θεογκόμενα είμαι!» ααχ κι όχι μόνο η άτιμη.

«Και ψωνάρα...» σχολιάζει η Λουκία.

«Μάζευε τα λόγια σου Λουκία... αυτογνωσία έχω, δεν είμαι ψωνάρα!» παραδέχομαι εντελώς φυσικά.

«Κλαίω...» γελάει ξανά.

«Να σου πω... αυτόν τον Ζήση...» ξεκινάω να πω «...τον έχεις δει εσύ;» τάχα αδιάφορα ρωτάω.