Κάνε μου λιγάκι ''χμμμ...''

Κεφάλαιο 40

Εβίτα

«Σημασία για μένα έχει πως θα παντρευτώ την γυναίκα που λατρεύω και αγαπάω!» η πρόταση του αυτή παίζει συνέχεια στο μυαλό μου, δε μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι... το βλέμμα του όταν έλεγε τη κάθε λέξη, ο έρωτας που πήγαζε στα μάτια του... όλα. Την αγαπάει πολύ την Λένα, είναι τρελός για εκείνη... ναι. Την λατρεύει...

Είναι τρεις μέρες πριν από τον γάμο και τη βάφτιση του μικρού, η Λουκία εδώ και ώρα ετοιμάζεται... σήμερα είναι ο προγάμος, απ ότι με ενημέρωσαν είναι κάτι σαν τη μίνι έκδοση του γάμου όπου μαζεύονται λίγοι καλοί συγγενείς και γιορτάζουν το ευχάριστο γεγονός. Θα γίνει στα Χανιά, θα έχει και ζωντανή μουσική είπε η Λουκία ενώ τόνισε πως θα έχει και πολύ, μα πάρα πολύ χορό... και μου ζήτησε μάλιστα να βάλω και χαμηλά παπούτσια, λες και άλλη όρεξη δεν είχα να ανέβω στη πίστα και να μην αφήσω χορό για χορό... άσε που δε ξέρω να χορεύω τους χορούς τους, να γίνω ρεζίλι! Να λένε η αδερφή της νύφης δεν ήξερε που της πάνε τα τέσσερα...

Άσε καλύτερα...

Ύστερα, η Λένα θα ξέρει να χορεύει... δε θέλω να μπω στη διαδικασία να με συγκρίνω μαζί της. Άλλωστε, έχει κάτι πολύτιμο δικό μου... κι ελπίζω να το προσέξει, να το αγαπήσει όπως του αξίζει και να τον κάνει ευτυχισμένο... Του αξίζει, ακόμη κι αν με πονάει. Ακόμη κι αν καταλήξαμε όπως καταλήξαμε θέλω να είναι καλά και χαρούμενος!

Η Λουκία κατεβαίνει τις σκάλες, φοράει ένα μακρύ λεμονί φόρεμα με τον ένα ώμο έξω... κι ένα αρκετά τολμηρό για τα γούστα της σκίσιμο από τον μηρό και κάτω. Τονίζει εκπληκτικά τη μέση της, ταιριάζει υπέροχα το χρώμα με τη μαυρισμένη της επιδερμίδα... έχει διαλέξει κάποια μικρά και διακριτικά χρυσά κοσμήματα, τα μαλλιά της ψηλά πιασμένα σε μια απλή αλογοουρά και το πρόσωπο της νεανικό και λαμπερό... δεν έχει υπερβάλει στο μακιγιάζ της, λιτή... άλλωστε είναι πανέμορφη από φυσικού της! Τι ανάγκη έχει από αυτές τις χαζομάρες...

«Είσαι... εκθαμβωτική!» σχολιάζω και την πλησιάζω.

Κοκκινίζει και κάνει σα μικρό παιδί... με αγκαλιάζει.

«Είμαι τόσο χαρούμενη! Απερίγραπτα...» λέει και γελάω.

«Από μικρή τις ονειρευόσουν αυτές τις στιγμές...» της λέω και μου χαμογελάει «...σου αξίζει να είσαι χαρούμενη! Να λάμπεις από ευτυχία... και όλα αυτά είμαι σίγουρη πως είναι μόνο η αρχή, με τον Άλκη να συνοδοιπόρο και το μικρό σας κατσαρολάκι...» γελάω, την εκνευρίζω «...θα είστε μια υπέροχη οικογένεια! Και στο μέλλον... ένα ολοκληρωμένο σετ κουζινικών!» εντάξει, θα με σκοτώσει!