-Berika-
Unutamamak ne kadar kötü bir şey.Hiçbir şeyi unutamamak.Onun yüzünü hala hatırlıyorum.Yani 14 yaşındaki yüzünü.Bu dünyada benim gibi olduğunu bildiğim tek insanın 14 yaşındaki yüzünü.Acaba ne kadar değişmişti.Boyu,kilosu,saçları,yüzü,rüyaları,kanı…
Kanım hala parlıyordu.Artık bana gayet normal geliyordu bu parlama.Bazen aynanın karşısına geçip parmağımı prize sokuyordum.Yüzüm,kolum,bacağım.Kan geçen her yerim parlıyordu.İşaret hala bir şeyler ifade etmekten acizdi.Öylesine bir işaretti ve o günden sonra hiç görmedim.Asıl önemli olan bunlar değil.Asıl önemli olan Kore’ye taşınıyor olmam.İşletme okuyordum ve öğrenci değişimi için hak kazandım.Okulu bitirince Türkiye’ye dönmeye hiç ama hiç niyetim yok.Onu bulmak zorundayım.Ne pahasına olursa olsun...
-Berika-
Kore’ye indiğimde aklımda tek bir şey vardı.O.Onun bir resmini çizdirmiştim.Kafamdakini anlatarak.Bunları düşünmek için daha çok erken.Önce okulumu bitirmeliyim.Bu şekilde Kore’de temelli kalmak için daha çok zamanım olacak…
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yıl 2014
Science Fictionİlginç bir şey duymak ister misiniz? ....... Bende öyle düşünmüştüm. ...... Onlar insan değil..Onlar PARLAK!!
