Yıl 2014

Yıl 2012(4)

-Min Hyuk-

+Beni unuttuğunu düşünmüştüm.

-Unutma konusunda pek iyi değilim sanırım.

Mutluydum.Aynı zamanda endişeli.Yıllar sonra kendim gibi birini tekrar bulmuştum ama neden?Neden şimdi?İkimizde hayatlarımıza adapte olmuş yaşayıp giderken neden tekrar?

+Buraya neden geldin?Başka bir yerlere gidebilirdin.

Yüzüne birde ağır bir hüzün düştü.Büyük bir gölge.

-Seni bulmak için geldim.

Şaşırmıştım.Neden beni bulmak istedi ki?

-Sen gittikten bir süre sonra tamamen yalnız kaldığımı anladım.Saatlerce odama kapanıp ağlıyordum..Yazlığa gittiğimde tek yaptığım birinin üzerime kolasını dökmesi için dua etmekti.Elektriğin parlamamı sağladığını ve acılarımı azattığını anladığımda odamdaki prizi söktüm.Acılarım dayanılmaz bir hal aldığında kendime elektrik veriyordum.Psikopatlar gibi!Şimdi ise delirmekten korktuğum için seni bulmaya geldim.Benim gibi olan birini….

-Berika-

Ne dedim ben az önce?!Aşk itirafı gibi olmuştu.Hemen olayı toparlamaya çalıştım.

-Yani demek istediğim…şu zamanlarda “seni anlıyorum”diyen birine değilde gerçekten anlayan birine ihtiyacım var.

Cidden neyim var benim?!Yanlış anlayacak.

-Şeyy…yani-

+Ne demek istediğini anladım.Bende öyle düşünüyorum.”Yanındayım” diyen birini değilde gerçeken yanımda olan birini istiyorum.

İkimizde susmuştuk.Çünkü gittikçe garipleşen durumun farkındaydık.Yıllar sonra buluşmuş iki fantastik insan.Belkide yaratık.

Birbirlerini anlıyor olsalarda emin değillerdi.İkiside acıdan uzaklaşmanın yolunu bulmuşlardı fakat buldukları yollar açık birer psikopatlık belirtisiydi.Ya hertarafları jilet kesiği olacaktı ya da kendilerine elektrik vermekten iç organları iflas edecekti…