HEVES

15 ✨ Sürpriz.

Bazen hayatınızı düzene sokmaya çalıştığınızda işler daha çok rayından çıkabilir. Yorulursunuz, hiç bitmeyecekmiş gibi gelir. Dünyadaki en şanssız kişilerden biri ilan edersiniz kendinizi. Bir daha eskisi gibi gülemeyeceğinizi düşünür, kendinizi en son ne zaman güldüğünüzü hatırlarken bulursunuz. Fakat işler, sanıldığı gibi değildir. Her karanlık elbet bir gün aydınlığa çıkacaktır. Bu süreç içerisinde herkesin yapması gereken sabretmek ve inanmaktır. Hayat, vazgeçilmeye gelmez, sürprizlerle doludur.

Son günlerde yaptığım gibi yine olumlu düşünceleri, beynimin her bir köşesine salıyorken gözlerimi ne zamandan beri gittiğimizi kestiremediğim yola diktim. Radyoda çalan adını bilmediğim hüzünlü şarkı nedense hoşuma gitmeye başlamıştı. Sözlerini öğrendikçe içimden eşlik etmeye başladım.

Hava, sanki siyahın olabileceği en koyu tonuna bürünmüştü. Çok sevdiğim Eylül yağmuru penceremden aşağı doğru süzülürken Umut'un sabırsız ses tonu, nedenini bilmediğim halde bana huzurlu gelen anı bozmuştu.

''Arabaya bindiğinden beri süzülüyorsun. Neşelen biraz. 1 aydır birbirimizi görmüyoruz, beni özleyeceğini düşünmüştüm.'' 

İnce elleriyle direksiyonu sıkıca kavramış, bir yandan yolda ilerlemeye çalışıyorken diğer yandan bana küçük bakışlar yolluyordu. Üzerine yarım kollu siyah üzerine beyaz ''Don't Smoke'' yazılı tişörtünü ve siyah kısa şortunu giymişti. Bacağının çoğu kısmı açıkta kaldığı için dövmelerini görebilmek mümkündü. Yine siyah botları ona değişik bir hava katıyordu ancak bu kadar renkli kişiliğinin yanında çoğu zaman siyah giyinmesini hala yadırgıyordum.

Omuz silkip, yorgun olduğumu söyleyince gözlerini devirdi. Umursamayıp önüme döndükten sonra yolu izlemeye devam ettim fakat bu yol izleme işi bir süre sonra beni gerçekten sıkmaya başlamıştı. Telefonumu çıkarmaya karar verdim. Tuş kilidini açıp cevapsız aramalara baktığımda şaşırmamıştım. Yine Ufuk aramıştı. Neredeyse her gün arıyordu ve ısrarla cevap vermememe rağmen vazgeçmiyordu. Onun bu kadar umrunda olmam beni gerçekten şaşırtmıştı. Son olaydan sonra ona karşı biraz yumuşamıştım fakat gerçekten bunları düşünecek durumda değildim.

''Bir sigara versene şuradan.'' Gözleriyle torpidoyu işaret ettikten sonra şaşkın gözlerle ona baktım.

''Sigara mı içiyorsun? Cidden mi?''

'' 'Hayır,bu bir metafor.' dememi beklemiyorsun heralde.'' Şaşkın ve öfke dolu gözlerle ona bakmaya devam ediyorken devam etti. ''Tamam, abartmayacağıma söz veriyorum. Sadece ara sıra. Hadi şimdi bir tane ver.'' 

İnadıma yenik düşüp torpidoya uzandıktan sonra kırmızı Marlboro kutusunu çıkardım. Tiksindirici gözlerimi kutuya dikiyorken bir tane sigara çıkarıp Umut'a uzattım. Bu iğrenç şeyi nasıl içebiliyordu, en ufak bir fikrim yoktu. Keyifle sigarayı yaktıktan sonra ince dudaklarının arasına aldı. 

''Şimdi gelelim asıl konuya. Neden 3 günlüğüne gitmişken bunu 1 aya çıkardığını artık söyleyecek misin?'' 

Derin bir iç çekip gözlerimi ellerime sabitledim. Söyleyip söylemeyeceğimi düşündüm fakat o benim en yakın arkadaşımdı, bunları bilmesi gerekiyordu.

''Kardeşim, Ege hasta.'' 

Beklemediğim bir anda arabayı yolun kenarına çektikten sonra vücudunu bana doğru döndü. Büyümüş gözlerimle ona bakıyorken konuşmaya başladı. Şu an ne kadar garip görünebileceğim ihtimalini görmezden gelmek istiyordum.

''Sen deli misin? Bu söylenmez mi?'' Sesi bütün arabanın içini doldurmuştu. Derin bir çektikten sonra gözlerini yumup kafasını yukarıya kaldırdı. Korku dolu ve çekingen bir tavırla konuşmaya devam etti.