Beste vrienden en Verliefd op elkaar

part 10

Ik zag haar nog lachen naar me. Daarna keek ze naar boven naar de heldere hemel. Een mooie blauwe hemel met geen enkel wolkje. De zon die fel aan de hemel scheen, de vogeltjes, vlinders en nog andere dieren die vrolijk in het rond vlogen, rennen huppelen of kruipen. De drie paarden die stonden te grazen... Wacht waaat? Drie paarden? Ik wreef een keer in mijn ogen en keek nog ene keer. Jap ik zag het goed, er stonden drie paarden. Dream, Mustang en nog een ander. Yelina keek me verward en vragend aan. Waarna ze derichting van mijn verbaasde ogen volgde. Ze draaide haar om en keek al even verbaasd als ik. ‘Zie jij ook drie paarden staan?’ vroeg ze zacht. ‘Ja ik zie er ook drie, ik dacht al dat ik aan het hallucineren was van de warmte.’ Lachte ik. ze deed teken dat ik stil moest zijn en volgen. We naderden voolzichtig het onbekende paard. Op een meter van ht paard bleven we stil staan. ‘Wat is ze mooi.’ Zei ik. ‘uhuh.’ Was haar antwoord. We bleven in stilte kijken. na enkele minuten kijken wouden we ons omdraaien, maar net we wouden omdraaien kwam het dier in beweging. Ze kwam naar ons toe. Ze stond voor ons en begon aan mijn linkerbroekzak te ruiken en te likken. Ik voelde in mijn zak en zag dat er nog wat suiker in zat. Ik deed het papiertje eraf en legde het op mijn hand. Ze nam voorzichtig de suiker en hem op. Yelina aaide haar tussen haar ogen, en ze leek er van te houden. Na enkele uren in die ‘weide’ te liggen namen we de pullen en deden ze om de paarden. We sprongen op de paarden en reden de ‘weide’ uit. Even dacht ik dat het derde paard was blijven staan, maar die gedachte verdween vlug toen ik haar achter me hoorde. ‘wat doen we met haar?’ vroeg ik. ‘we kunnen op de manege vragen naar de dierenarts en kijken of ze een chip heeft. Zo kunnen we de eigenaar vinden.’ ‘Oke donwe maar hoemakenwe dat ze zeker met ons mee is? Voegde ze eraan toe. Ik zal haar de halter en teugels van Dream aandoen. Ik kan wel zonder rijden.’ Ik deed wat ik zei en tot mijn grote opluchting kende ze ht al en ze me met gemak de -halter en teugels aandoen. Ik kroop terug op Dream en zo gingen we door de rivier over de heuvel door het bos terug naar de manege. Eenmaal op de manege maakten we de twee paarden vast aan een houten hek die daarvoor bedoelt is. Terwijl ik naar de dierenarts bel kijkt Yelina dat Dream niet probeert omvrij op de parking enzo rond te lopen. En dat de andere twee ook niet zouden weglopen. Ze was op Dream gaan zitten, dat gaat namelijk makkelijker als je erop zit zonder teugels.

°-°

De dierenarts was na nog geen 5 minuten bij ons aangekomen. Hij controleerde het dier opeen chip en ja hoor dat had ze. Ze was van ene Richard Daymond. Hij woonde niet zo ver van hier, op een 10 minuten rijden met de auto. We namen haar mee inde trailer en gingen naar het huis van Richard Daymond. Het was een groot huis en er was inderdaad een stal en weide naast zijn huis. We klopten opde deur omdat er gen bel ging. Maar na een keer kloppen ging de deur al piepend open. We liepen samen naar binnen en keken in elke kamer. ‘hier moet hij zitten. Zei ik vast besloten. Maar helaas pindakaas, er was niemand. Het was een verlaten bureau. Er lagen enkele papieren op het bureau er waren enkele kasten en een groot raam dienaar de weide was gericht. We keken naar de papieren op het bureau. Enkele rekeningen, en andere brieven. Op de laatste envloppe stond er: Voor degene die deze brief vond, wie je ook moge zijn. In grote sierlijke letters met veel krullen enzo. We keken elkaar allebei vragend aan en openden dan uiteindelijkde brief. 

Beste,

 

Misccshien is dit raar voor u, en zal het uw hele leven op zijn kop zetten. Laat ik eerst even zeggen wat er is; ik ben op een dag naar het ziekenhuis gemoeten omdat ik me raar voelde. Na veel testen en onderzoeken hebbenze vastgesloten dat ik aan kanker lijdt.De kanker had mijn volledige lichaam al in genomen en ze konder er niets meer aan doen. En kort hiervoor is mijn vrouw ook gestorven aan kanker. Ze is gestorven snachts naast mij. Ik heb nooit gaan melden dat ze dood was en heb haar bewaard. Ik maakte dat ze niet warm werd zodat het niet zou ruiken. Ik waste haar elke dag alsof ze nog leefde maar niets zelf kon doen. Na dat ze de diagnose kanker bij hadden vastgesteld, moest ik in het ziekenhuis blijven. Ik lag op de gelijkvloers en ben de eerste nacht uit het ziekenhuis ontsnapt. Ik ben meteen naar de weide geweest en heb de volledige weide klaargezet voor moest het gebeuren dat ik snacht dood ging dat mijn geliefde Angel, mijn paard, wel zou overleven. Na een 6-tal dagen ben ik terug naar de weide geweest en heb het hek opengezet. Maar Angel snapte het niet  en bleef gewoon in haar weide waar ze al va haar geboorte staat. De dokters hebben gezegt dat ik nog minstens een week te leven had. Dus ik ben dan ook waarschijnlijk die nacht gestorven. Ik had een graf gegraven en een dubbele kist gekocht, ik heb mijn vrouw en mezelf er in gelegt. Hoe de put toe is gedaan als het is gedaan weet ik niet. maar ik weet wel dat er imand voor Angel moet zorgen. De papieren vond je in de eerste schuif van dit bureau. De 2 honden die ik had zijn naar het plaatselijk dierenasiel, waarvan de papieren erbij liggen. Bij het asiel heb ik een kopie van het paspoort van mijn honden achtergelaten en als je met die papieren naar het asiel gaat ,wat ik heel graag zou hebben dat je doet, krijg je de hond mee. Ik zal je eeuwig dankbaar zijn als je voor mijn paard Angel en mijn honden Rockstar en spookie, wil zorgen.