Uitgehuwelijkt

20.0

Zwetend word ik wakker. Tranen over mijn wangen. Ik kijk naar mijn lichaam. Ben naakt. Hier en daar wat grote paarse plekken. Ik proef bloed in mijn mond. Ik laat mijn tranen in vrije loop gaan. Hij heeft me gewoon verkracht.

Ik bel mijn broers. Het nummer is niet beschikbaar. Bij allebei. Er klopt iets niet. Eerst dat rare appje over een onbekende vriend en nu dit. Met tranen over mijn wangen loop ik naar mijn kast. Ik trek een oversized trainingspak aan en laat mijn hoofddoek liggen waar hij is. Ik ben het niet eens meer waard. Ik trek een zonnebril aan en pak een petje van mijn broer. Ik haast me naar buiten en fiets naar het huis van mijn broers beste vriend. Hij was hier altijd. Hij heeft me ooit gezegd dat als er ooit wat gebeurd ik naar hem moet komen. Hoop dat hij er nog woont.

Ik klop aan. Ik hoor wat geschreeuw en klop weer aan. De deur gaat open. Een oude vrouw opent de deur. 'Ja wat is er?' Vraagt ze bot. 'Woont Amine hier nog?' Vraag ik. 'Amine? Nee allang niet meer.' Zegt ze. 'Oh oke. Sorry voor het storen.' Zeg ik zacht en loop weg. Ze slaat de deur dicht. Ik zet mijn capuchon goed en vertrek weer naar huis. Ik ben fucked. Geen broers. Geen Amine. Geen Wassim. Verkracht. Wat moet ik nou doen? Met tranen over mijn wangen fiets ik hard weg.

Ik knijp mijn ogen half dicht en veeg mijn tranen weg. Vaag kijk ik waar ik fiets. Ik hoor getoeter en voel dan een harde klap. Alles word al gauw zwart.