Uitgehuwelijkt

33.0

Het is alweer een week later. Mijn situatie is niks veranderd. Het went soort van. Ik heb een paar dagen bij Zayn thuis geslapen. Ik wilde niet bij zijn werk gaan slapen. Nare herrineringen. Ik heb een goed gesprek met Zayn gehad. We zijn er over eens, we willen trouwen. Nou wettelijk en Islamitisch dan. Beide hebben we geen behoefte aan een grote bruiloft, dus doen we dat niet. We zijn toch al altijd bij elkaar, dus ons gaat het gewoon om het samenwonen.

'Ik ga naar de winkel. Ga je mee?' Vraagt Zayns moeder. We vertrekken samen en ze rijdt me naar de winkel toe. In de winkel aangekomen legt ze het mandje op mijn schoot en beginnen we met winkelen.

Ik hoor de deur dichtgaan en hoor even later Zayns stem. Ik kijk niet op en ga verder waar ik mee bezig ben. 'Kijk eens aan, mijn favoriete vrouwen.' Hoor ik Zayn zeggen. Ik draai me om en zie hem zijn moeder groeten. 'He schoonheid.' Zegt hij en drukt een kusje op mijn wang. 'Wat maken jullie?' Vraagt hij en bekijkt alles grondig . 'Lekker hoor. Ik ga even bidden en dan langs de sportschool. Ik eet niet mee, bewaar wat voor me.' Zegt hij en knipoogt naar mij. Hij verlaat de keuken en ik ga verder waar ik mee bezig was.

'Kom we gaan een rondje lopen.' Grapt Zayn en trekt zijn schoenen aan. Ik kijk hem droog aan. 'Niet met je schoenen op het tapijt!' Zegt zijn moeder streng. Hij stapt achteruit. Ik moet hard lachen. Hij kijkt me droog aan. 'Hoe moet Dounia in haar rolstoel komen dan?' Vraagt Zayn opgefokt. 'Je trekt ze maar uit. Schoenen op het tapijt in je eigen huis, oh wacht die heb je niet.' Zegt zijn moeder serieus. Ik begin harder te lachen. Zayn trekt zuchtend zijn schoenen weer uit en tilt me op. 'Waar gaan we?' Vraag ik nog helemaal lachend. 'We slapen bij Dounia thuis.' Zegt Zayn snel en duwt me de kamer uit. Hij pakt een tas en rijdt me het huis uit. 'Hoezo? Wat is er met je?' Vraag ik lachend. Hij smijt de tas op de achterbank en opent de deur voor me. 'We zijn getrouwd. Je bent nu mijn wifey.' Zegt hij en helpt me in de auto. 'Nou? Wat boeit het?' Vraag ik. Hij sluit de deur en loopt naar de andere kant. 'Ik wil gewoon met je slapen. Het kan nu eindelijk.' Zegt hij zuchtend. Ik begin hard te lachen. Hij kijkt me dom aan en rijdt weg. 'Oke wat is er echt?' Vraag ik dan. 'Hoe bedoel je?' Vraagt hij. 'Je doet anders. Wat is er aan de hand? Ik ken je, dus zeg gewoon de waarheid Zayn.' Zeg ik zuchtend. Hij zucht en kijkt me kort aan. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen en begint te praten. 'Weetje nog wat de dokter zei?' 'Over wat?' Vraag ik. 'Het lopen. Dat het een paar dagen kon duren voordat je weer je benen zou voelen en anders niks.' Zegt hij zuchtend. 'Ja en? Dat komt heus nog wel.' Zeg ik hoopvol. Hij haalt zijn hand van mijn been en zucht diep. 'Het is al twee weken geleden Douns. We moeten ons gaan aanpassen. We kunnen niet voor eeuwig blijven hopen. Het leven gaat door.' 'Ik begrijp niet wat je nu wilt zeggen?' Vraag ik en verman me. 'We moeten beginnen aan ons leventje samen Douns.' Zegt hij en slikt. Ik reageer niet. Denkt hij echt dat ik nooit meer zal lopen? Hij gelooft er niet meer in. De rest van de rit zeg ik niks. Thuis aangekomen tilt hij me op en legt me in bed. Hij kruipt tegen me aan en valt al snel in slaap. Ik blijf naar het plafond staren met tranen die langzaam over mijn wangen glijden.