Uitgehuwelijkt

23.0

Ik loop een heel stuk. Tien, twintig meter. 'Help, help!' Zeg ik snel als ik me benen weer zwak voel worden. Zayn tilt me op en zet me in mijn rolstoel. Hij kijkt me met een reuze glimlach aan. 'Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest. Zonder krukken ook nog!' Zeg ik blij. 'We vieren het. Waar heb je zin in?' Vraagt hij met een grote glimlach. Hij heeft een mooie lach. Ik denk goed na. 'Pizza. Gaan we pizza eten?' Vraag ik. Hij lacht. 'Ik breng je naar je kamer.' Zegt hij en rijdt me terug naar binnen. 'Jammer, hoe dan ook kan je me op bed helpen?' Vraag ik. Hij tilt me op en zet me op mijn bed. 'Ik kom in mijn pauze wel naar je toe met wat pizza. Maar sst anders wilt iedereen.' Zegt hij. Ik geef hem een highfive en hij vertrekt. Ik voel pijn aan mijn benen. Ik trek mijn broek omhoog en zie dat ze nogal paars zijn. Ik slik en raak even in paniek. Toch besluit ik om het te laten. Ik zet de tv aan en ga onder de dekens liggen.

Een paar uur later word ik wakker gemaakt. Ik open moeizaam mijn ogen en strek me uit. 'Wat is er?' Vraag ik gapend. Ik kijk goed op en zie Zayn met twee pizzadozen. Met een grote glimlach ga ik rechtop zitten. 'Je hebt het gehaald.' Zeg ik ongelovig. Zayn lacht. 'Wist niet precies wat je wou, dus heb gegokt.' Zegt hij. 'Pizza is pizza. Ik lust alles.' Zeg ik en glimlach breed. Hij komt naast me zitten en geeft me een blikje Cola. 'Je lust gewoon Cola toch?' Vraagt hij. 'Ja, heb het lang niet gedronken. Niet meer sinds ik hier ben.' Zeg ik en open het blikje. Hij opent één van de pizzadozen en een heerlijke pizzageur komt eruit. Ik snuif het op. Ik leg mijn blikje op mijn nachtkastje en knuffel Zayn. 'Bedankt. Zo erg bedankt.' Zeg ik blij. Hij lacht en geeft me een stukje pizza. 'Tast toe. Je hebt het verdiend.' Zegt hij lief.

'Ik had een vraagje.' Zeg ik met volle mond. 'Zeg het eens.' Zegt Zayn. 'Mijn benen zijn paars.' Zeg ik. 'Dat is geen vraag.' Zegt hij. Ik kijk hem droog aan. Hij lacht. 'Dat is normaal de eerste weken. Ze moeten wennen aan het gewicht wat ze dragen. Het gaat na een paar weken vanzelf weg.' Zegt hij. Ik knik langzaam en eet het stukje pizza op. 'Zeker?' Vraag ik. 'Ik werk hier al heel lang, ik weet het zeker.'

'Nee eet nou maar gewoon op. Anders moet ik het aan iemand anders geven.' Zegt Zayn. 'Ik zit vol.' Zeg ik lachend. 'Toe nou. Voor jezelf. Voor mij. Je weet dat ik je geen spullen mag geven, dus alles moet mee.' Zegt hij. Ik zucht. 'Wat boeit het? Alsof ik nog zelfmoord wil plegen.' Zeg ik boos. Hij lacht. 'Maak het af.' Zegt hij. Ik kreun moe en eet het laatste stukje pizza op. We juichen en lachen. 'Ik moet weer door. Tot morgen.' Zegt hij en neemt alles mee. Ik blijf even liggen en doe een dutje. Na mijn dutje zet ik mezelf in mijn rolstoel en rijd naar de open kamer. Ik pak wat schilderspullen en begin met schilderen.

Het is weer een paar weken later en ik ben het zat hier. Elke dag hetzelfde met elke dag dezelfde mensen. Ik ben klaar om te gaan. Vandaag is mijn tijd eigenlijk voorbij. Nu gaan ze kijken of ik weg mag gaan of moet blijven. Het gaat nu om mijn zelfmoordneigingen en om mijn herstel. Dus veel om op te bouwen. Ik sta op en nadat ik een douche genomen heb loop ik naar de eetzaal. Ik krijg positieve reacties en met een glimlach ga ik zitten. Ik ontbijt en na het ontbijt loop ik naar mijn kamer. Ik voel me zo zwak en heb zo'n pijn. Maar iedereen is blij en trots op me, dus ik loop pijnlijk verder. In mijn kamer aangekomen wil ik de deur dichtdoen, maar val hard op de grond. Ik word geholpen door een medewerkster en kijk met een boze blik naar buiten. Ik hoor hier vandaag weg te mogen. Ik hoor te kunnen lopen. En alles door die ongeluk. Doordat ik naar buiten ging. Doordat ik Younes vertrouwde. Waarom deed ik dat? Waarom leer ik niet van mijn fouten. Heb ik dan geen hersens? Tranen rollen over mijn wangen. Waarom liet hij me niet gewoon met rust. Waarom moest ik trouwen. Als dat niet gebeurd was, was dit alles niet gebeurd. Waarom is heel mijn leven veranderd? Ik vond het prima zoals het was. Ik zat dan wel elke dag in een hel, maar het is anders dan dit. Hier doe ik keihard me best om te lopen, elke dag weer. Maar het lukt dan toch niet. Ik doe zoveel moeite voor iets wat toch niet gaat lukken.

'Heehee klaar om naar buiten te gaan? Het is heerlijk weer, dus let's go!' Komt Zayn vrolijk mijn kamer in. Ik blijf uit het raam staren en negeer hem. 'Hallo? Mevrouwtje kom we gaan.' Zegt hij en rijdt me naar achteren. 'Ik heb geen zin vandaag.' Zeg ik chagrijnig. Hij kijkt me raar aan. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij. Ik reageer niet en staar voor me uit. 'Nee dit gaan we niet doen Dounia. Het ging net zo goed! Kom op! Wat is er gebeurd? Alles ging perfect.' Zegt hij. 'Waarom moest dat ene moment mijn leven verpesten? Ik was eindelijk vrij.' Zeg ik zacht. Mijn ogen vullen zich met water. 'Wat is er gebeurd?' Vraagt hij serieus. Ik ben even stil. 'Het lukt toch niet Zayn. Ik kan het niet, ga nou maar weg. Ik wil nergens meer heen.' Zeg ik en veeg mijn tranen weg. Hij kijkt me lang aan. Hij gaat recht staan en rijdt me naar buiten. 'Ik heb hier geen zin in.' Zeg ik boos. Hij zegt niks en loopt door. Ik zucht diep en kijk maar gewoon naar buiten.  'Weet je dat ik vijf jaar ouder ben dan jij?' Vraagt hij. 'Wat kan dat mij schelen.' Zeg ik bot. Hij negeert me en gaat verder. 'Ik heb drie jaar vastgezeten voor moord.' Ik kijk hem met grote ogen aan. Hij? Degene die mensen juist helpt? 'Ik moest er nog twee toen ik werd vrijgelaten. Ze hadden de echte dader gevonden. Ik was het niet.' Gaat hij door. Ik zeg niks en kijk hem geinteresseerd aan. 'Ik heb mijn school afgemaakt en mijn diploma's gehaald. Daar had ik niks aan, omdat ik een strafblad had. Niemand nam me aan. Ik gaf het op. Ik leefde echt shit, woonde in een vieze krot, had honger en stal. Totdat ikzelf er een eind aan maakte en het gewoon bleef proberen waar ik ook kon.' Hij lacht en gaat op het bankje zitten. 'Het enige wat je doet als je opgeeft is jezelf pijn. Je maakt het jezelf nog moeilijker. Dus sta op.' Zegt hij. Ik blijf even zitten en sta dan op. Hij staat op en ondersteunt me. Met zijn hulp loop ik een heel rondje. Hij zet me weer in mijn rolstoel. Ik rust even uit en we doen het dan weer. Dat doen we tot er een uur voorbij is en ik weer naar binnen moet. Ik neem mijn pillen in en ga slapen.