Bir Melez'in Hikayesi:Elisa Wociet

-18-

Alain ile birlikte boş bir bank bulup oturmuştuk. Aklımıza hiçbir şey gelmiyordu. Büyü yetimi kaybetmiştim, ikimizin de vampir tarafı yoktu. Biz, tamamen insandık. Bu imkansızdı.

"Düşünemiyorum! Yılların büyü tecrübesine sahibim ama düşünemiyorum! Kafayı yiyeceğim!"

"Elisa? Enerji dalgalarını hatırlıyorsun değil mi?"

"Evet?" Neden sormuştu ki? Konumuzla alakası neydi?

"Enerji dalgalarını cadılar gönderiyor. Elisa, bedenlerimiz tehlikede olabilir."

Zihnimdeki bulanıklık az da olsa etkisini yitirir gibi olmuştu.
"Ne biçim bir büyünün içindeyiz biz? Neden biz? Diğerleri nerede?  Doğru düzgün bir şey hatırlayamıyorum! Sen bile benden daha iyi durumdasın!"

"Sakin olur musun biraz?"
Hissetiğim şiddetli enerji dalgasıyla Alain'in üzerine itildim.

"Elisa? İyi misin?"

Elimi başıma koydum. Enerjinin gücü fazla etkilemişti beni. Enerjinin fiziki etkisi geçer gibi olunca yerimde doğruldum. Gözlerimi kırpıştırıp istemsizce etrafıma baktım.

"Ah, tabi ya!"

Hatırlamıştım. Burası gerçek değil! Sadece bir çeşit rüyaydı. Bu sahte hayat, Elena'nın en büyük hayaliydi. Peki neden bizi zihnine sokmuştu?

"Elisa? Neler oluyor?"

"Elena'nın zihnin içindeyiz. Ama neden? Neden buradayız?"

"Bak bu tür şeylerde pek bilgi sahibi olduğum söylenemez ama, Elena'nın zihnindeysek onun da bizimle birlikte olması gerekmez mi?"

Aklıma gelen ihtimallerle korkuya kapıldım.
" Her şey olabilir Alain. Cadılar bizi bulmuş olabilir. Yakalanmış ve oyalanmak için uyutuluyor olabilirim! Peki diğerlerine ne oldu? "

"Sakin olur musun? Bu aptalca yerden kurtulacağız."

"Kurtulamazsınız!"

Gelen tanıdık sesle ikimiz de Elena'ya döndük. Onda daha önce görmediğim bir şeyler vardı. Değişmişti. Bakışları, tavrı farklıydı.

"Başından beri her şeyin farkındaydın değil mi? Elena, sana ne oluyor böyle?"

"Her şey bizim için kardeşim. Yıllarca uzak kalmamızın nedenini kökten çözmenin bir yolunu bulduk. Kurtulacağız!"

Gözleri Alain'e kaydı. Yüzü nefrete bürünürken şaşırmadan edemiyordum. Benim saf, kırılgan kardeşime ne olmuştu böyle?

"Sen yaptın değil mi? Elisa'nın aklını çeldiniz. O da nefret ediyordu sizden! O da benimle aynı fikirdeydi!"

"Elena! Kendine gel! Ve bizi hemen buradan çıkar."

Kıkırdadı.
"Büyü tamamlanmadan olmaz kardeşim. Sadece size ulaşmamıza az kaldı. Aslında Lucian'ı tebrik etmeliydim. Senden çok şey öğrenmiş. Bir cadıdan saklamayı falan. Ama ne yazık ki diğerleri için aynı şeyi söyleyemeyeceğim."

Hızla önüne geçip yakasına kavradım. Onu sarsarak,"Ne yaptın onlara?!"

"Dur Elisa. Ben bir şey yapmadım."

Söyledikleriyle sesli bir nefes verdim. Rahatlamıştım. Ama yüzünde yer alan gülümseme beni korkutmaya yetmişti.

"Ne oldu?"