Take Your Time (GxG)

CHAPTER THIRTY-SEVEN

Raine's POV

Dumating na din ang araw ng DSPC. Hinatid kami dito sa school kung saan ihe-held ang contest.
Pagkatapos naming makinig sa Opening Ceremony ay kanya-kanya na kaming pumunta sa mga event namin gaya ng News Writing, Feature, Sports, Editorial, Photojournalism, Editorial Cartooning at Copy Reading and Headline Writing.

Kinakabahan na naman ako at pinagpapawisan ang mga kamay ko. I took a deep breath before ako pumasok sa assigned room ko na may label na "Feature Writing".

-------------------
*time skip*

Nang matapos akong magpasa ng article ko sa proctor ay lumabas na ako sa assigned room at bumalik sa gym kung saan naghihintay yung Schoolpaper adviser namin na si Miss Grace. Siya narin kasi ang nagsisilbing coach sa aming lahat dahil daw magagaling na kami ay hindi na kami kailangan pang magkaroon ng isa-isang coach.

" Ma'am, tapos napo yung samin." bati ko sa kanya bago ako umupo sa tabi niya. Ngumiti naman siya at humarap sa akin.

" Oh?! Ano'ng topic yung binigay sa inyo?"

" It was the status of the Philippines when it was invaded by other countries vs. the status of the Philippines now in the 21st Century." sagot ko sa kanya.

" Hmm...interesting topic. What was your headline?" tanong ni ma'am.

" Bulletproof Love. I stated how our ancestors accepted them and treated them with hospitality and started to love them, but then they completely invaded us and became possessive, and wanted us for their own. I wrote...in the perspective of our nation to the invaders; My love for you was bulletproof, but you're the one who shot me." paliwanag ko kay ma'am at naramdaman ko namang hinawakan niya yung balikat ko.

" Raine. You are an impressive writer." I shook my head at her.

" No ma'am, I only write what I want to express. I do not intend to impress anyone." sagot ko sa kanya.

" So you mean..ayaw mong manalo sa competition na to?"

" Hindi naman sa ganun ma'am. What I mean is, whatever I write on my article, all of them comes from my heart. If the judges like what I wrote, then that would make me very happy. Just being able to express my feelings is already a win." nakita ko nalang na ngumiti si ma'am sa akin.

After a few hours ng paghihintay ay natapos na din yung iba ko pang mga kasama sa mga event nila. Pagkatapos nila Jino, CJ at Tiffany ay nakipag-chikahan naman sila sa kanilang mga topic.
Nang masiguro naming kompleto na kami sa gym ay tinawagan ni ma'am Ruby yung driver ng transportation service namin sa school para makabalik na kami.

-----------------------------------

Nang makabalik naman kami sa Weston ay binati kami agad ng sandamakmak na "congratulations" galing sa mga schoolmates namin habang naglalakad kami sa hallway. Ayon pa sa kanila, assured na daw yung pagkapanalo namin kasi mga magagaling daw kami. Sa sobra nga nilang pag-compliment ay namumula na yung mga pisnge ko.

Maya-maya ay naramdaman kong may biglang humatak sa akin. I was about to protest but then nalaman kong si Shane pala.

" Hey, can I borrow her for a moment? May importante lang akong sasabihin sa kanya." She asked with no expression in her face at tumango nalang din sina Tiffany.

" Sige sis, antayin ka nalang namin sa parking lot ah." paalam nila bago sila maunang umalis.

" U-uhm, what is it Shane?" I awkwardly ask.

" Diba sabi ko na sayo dati? Don't call me that. Call me Claurent." she deadpanned. Nagulat ako sa sinabi niya.

But she was cool with it before?
How can she change so quickly like that?

Kahit na unti-unti nang namumuo ang mga luha ko ay pinigilan ko ang mga ito at kinalma ang sarili ko.

" S-sorry Claurent..A-ano pala yung gusto mong sabihin?" I feel like the most small and defenseless person right now.

" I just want to remind you that our game is just around the corner. You need to join the practice, palagi ka nalang kasing wala."

" Sha--Claurent, s-sorry..you know I needed to finish the schoolpaper..and I already told coach and he was ok with it." muntik ko pa ulit sya tawaging Shane. Dammit.

" But I'm not okay with it!" bahagyang tumaas ang boses ni Shane dahilan ng pagkagulat ko.
" You know, if you thought that godamn schoolpaper was more important, why didn't you just quit the team?" she rolled her eyes and turned around to leave.

" Okay lang din naman diba?"

nang sabihin ko iyon ay napahinto si Shane.

" Okay lang kasi andyan naman si Mia. Diba?"

sa puntong ito ay humarap na si Shane sa akin na nakakunot ang kanyang mga kilay.

Damn. She still looks good kahit galit siya.

" What are you fucking talking about?" She's clearly pissed by now.

" What I mean is....okay lang sayo kung wala ako. Kasi madali lang naman ako palitan. Hindi mo na ako kailangan hintayin kasi pwede ka lang naman maghanap ng iba habang fini-figure out ko pa yung sarili ko. Tapos pag na-figure out ko na....poof!! It's too late...Pagmamay-ari ka na ng iba."

Hindi ko na napigilan yung sarili ko...at nang masabi ko ang mga yun sa kanya ay parang nabawasan ng napakalaking pasanin yung mga balikat ko.

" Claurent...ready na sana ako eh. Handa na sana akong maging sayo. Isa lang naman yung hinihingi ko sana eh. Time. I wanted you to give me enough time...to think. Yun lang naman sana eh. But then you couldn't wait. Pero okay lang, hindi naman masyadong masakit."

nakangiting sabi ng mga labi ko, pero hindi ko napansing tumutulo na pala ang mga luha ko so I quickly wiped them off.

" Don't worry, I'll quit the team.." aalis na sana ako nang may naalala ako.

" Oh, by the way..sana nabusog ka sa kung ano mang ginawa niyo ni Mia." yun at tumakbo na ako papalayo. Gustuhin ko mang lumingon para tingnan ang reaksyon niya, hindi ko magawa.

Akala ko nga hindi ako makaka-abot sa parking lot dahil sobrang blurry na ng mga mata ko sa kaka-iyak.

Pagkarating ko doon ay naramdaman ko nalang ang mga kamay ng mga kaibigan ko na yumayakap sa akin.

---------------
Hey! Like the story? Give it a star! and leave a comment!
xxallthelove💕