KALBİNİN ARKASINDA +18

2.Bölüm : Yeniden Tanışıyoruz

"Tadına baktım tatsız mı diye. Güzelmiş tam patronuna layık. Hadi eyvallah." Diyerek gelirken ne kadar kuğul olmadığımı hissediyorsam, şimdi on katı kuğul olduğumu düşünerek yürüdüm asansöre doğru.

Arkama dönüp baktığımda bana doğru dönmüş bir şekilde donup kalmıştı. Yaptığım ağır gelmişti herhalde ona.

Bana bulaşmayacaktı. Kibarca bir soru sordum cevap vermedi. Suç onda.

Asansöre binip alt kata indim. Şirketten çıktıktan sonra pastaneye doğru hızlı adımlarla yürüdüm.

Pastaneye geldiğimde ilk işim İlke'yle hesaplaşmak olacaktı. Beni resmen yem gibi atmıştı kocaman bir şirkete.

Pastaneye vardığımda koşa koşa mutfağa İlke'nin yanına gittim. Yeni bir pasta için pasta tabanı yapıyordu. Karşına geçip dikildim. Kafasını kaldırıp bana baktı. Sinirli olduğumu anladığı için bir şey demedi.

"İlkecim, canım sen beni bugün nereye gönderdin acaba? Şahsen ben anlayamadım da."

"Ne oldu sana? Ne bu sinir? Her gün iş yaptığımız adama sipariş götürdün. Yolda mı bir şey oldu? "

"Kızım yol bile daha güvenli. Bizden sipariş alan adamın sekreteri tam bir manyak çıktı."

"Niye? Ne yaptı sana koskoca patronun sekreteri?"

"Koskoca patronun sekreteri diyor yaa. Adam patron olmuş ama kendine bir sekreter bile seçmeyi becerememiş." .

"Ahahah sekretere bak sen. Benim sesi çıkmayan arkadaşımı baştan çıkarmış. Ne yaptı ki seni bu kadar sinir edecek? "

"Yaptığımız kahvenin tadı tuzu olmazmış falan. Saçmaladı bir sürü."

"Aman sende bunu mu kafana taktın? Umursamasaydın bee."

"Ben pastaneme ve yaptıklarımıza laf ettirmem. Hem Enis'te orada çalışıyormuş. Asansörde karşılaştık."

"Evet ben sana bunu söylemedim mi yaa? Aklımdan çıkmış."

"Ah ah görmeseydim orada demek ki hiç öğrenemeyecekmişim."

"Aynen yaa biraz öyle oldu."

"Neyse bebeğim ben çıkıyorum sende çok bekleme çık."

"Çıkarım birazdan elimdeki işleri bitirince."

"Tamam hadi görüşürüz yarın."

"Görüşürüz."

Pastaneden çıkıp her zaman gittiğim yoldan evin yolunu tuttum.

Bizim sokağa geldiğimde evimizin karşısındaki eve taşınan yeni birilerinin olduğunu gördüm.

Salih amcaların nedensiz gidişlerinin ardından hemen biri satın almış evi herhalde. Satılık yazısını kaldırmışlar. Eşya taşıyanlar dışında kimse gözükmüyordu. Bir mobilyayı içeri geçirip bir diğerini almaya geliyorlardı işçiler.

Olanları izlemek için bahçemizde ki çardaga geçip oturdum.
Kimin geleceğini çok merak etmiştim şimdiden. Bu mahalleye taşınıyorsa bu beni ilgilendirirdi. Bize uyum sağlaması gerekirdi.

Düşünsenize tam uyuyorsunuz bangır bangır müzik çalmaya başlıyor ya da evde sürekli parti veriliyor. Böyle birisinin gelmesini asla istemem.

Eminim buraya yerleşecek kişilerde bu mahallenin huzuruna sığınmak istedi. Şehrin gürültüsünü bırakıp biraz da olsa köşeye çekilip kafasını dinlemek istedi belkide.

Mesela küçücük bir çocuklu bir aile yerleşse ne güzel olurdu. Sürekli onunla oynamaya giderdim. Ya da parka götürürdüm onu.

Her akşam pastanede istediği pastayı hazırlar getirirdim ona. Mahallemizin neşesi olurdu diye bir sürü hayal kurarken kendi bebeğimi unutmuşum.