*W cieniu jego umysłu* °SOPE°^°[ZAKOŃCZONE]

1☕

Zwyczajny jesienny wieczór. Pada deszcz. Ta pogoda jest jedną z najbardziej lubianych przez Yoongi'ego. Dlatego postanowił udać się na spacer. Zawsze idzie w to samo dobrze mu znane miejsce. Las.

Dzisiejszy spacer miał być dla niego normalny. Taki jak zwykle. Spokojny. W samotności. Ale ku jego zdziwieniu poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń, co nim bardzo wstrząsnęło.

- Ymm... Przepraszam!!! - Yoongi dawno nie czuł takiego dziwnego strachu jak w tym momencie.

- T-t-tak? S-słucham? - odwrócił się w kierunku mówiącej do niego osoby. Odpowiedział jąkając się.

- Spokojnie nie bój się. Nic ci nie zrobię. Może i wyglądam na takiego co tylko szuka zaczepki, ale proszę uwierz, jestem potulny jak baranek! - zaśmiał się.

- N-no dobrze. To o c-co chodzi?

- Może się najpierw przedstawię. Jestem Hoseok. Mam do ciebie prośbę jeśli to nie będzie problem. Bo widzę, masz ze sobą telefon, a ja mój zgubiłem i chciałbym tylko poprosić o wykonanie jednej krótkiej rozmowy - mówił, a z ust nie schodził mu uśmiech.

- Pewnie, nie ma problemu - podał mu telefon.

Chwilę później Hoseok oddał mu telefon. Yoongi chciał już wracać do swojej samotnej wędrówki, lecz chłopak mu przerwał.

- A przedstawisz mi się? - zapytał cały czas uśmiechając się.

- Jestem Yoongi.

- Miło mi cię poznać Yoongi. Chodź pójdziesz ze mną. Bo się przeziębisz - wziął Yoongi'ego za rękę.

- Nie s-spokojnie... Nic mi nie będzie. Dam radę. Lubię deszcz - próbował wyrwać rękę z uścisku.

- Idziesz ze mną bez dyskusji, zabieram cię na kawę lub herbatę zależy co wolisz. Ja płacę. Takie małe podziękowanie za telefon - ciągnął go dalej za rękę.

- No d-dobrze, ale ja mogę zapłacić za siebie.

- Nie, ja płacę. Nie masz nic do gadania.

Gdy Yoongi przestał się opierać i w końcu szedł z "własnej" woli, Hoseok go puścił. Stali przed niewielką kawiarnią. Weszli do środka.

- Chcesz kawę, może herbatę?- zapytał się Hoseok.

- A ty?

- Ja raczej wezmę kawę z mlekiem.

- To ja poproszę czarną.

- Okej - poszedł w kierunku kasjera, aby złożyć zamówienie.

Yoongi go tylko obserwował. Wydaje się być miły. Ale co mnie podkusiło na ten spacer. Gdyby nie to nie musiałbym się z nim męczyć. Chociaż pierwszy raz od dłuższego czasu mam okazję z kimś spędzić chwilę czasu. Co ja gadam. Yoongi bił się ze swoimi myślami, gdy Hoseok przyniósł kawę, włączył z powrotem myślenie.

- Yoongi, opowiedz coś o sobie. Ile masz lat? Czym się interesujesz?

- Noo ymm... Mam na imię Yoongi co już wiesz no i... mam 22 lata. A zainteresowań zbytnio nie mam. A-a-a ty? - zapytał nieśmiało. Nie miał ochoty zbytnio rozmawiać o swojej osobie.

- Mam na imię Hoseok. Znajomi mówią na mnie Hobi, tak w skrócie. Ty też możesz jeśli chcesz - zaśmiał się lekko. - Mam 21 lat. Interesuje się podróżami, sportem i muzyką.

Rozmawiali jeszcze chwilę. Głównie rozmawiał Hoseok. Gdy skończyli pić kawę Yoongi podziękował i udał się do swojego mieszkania. Nie dowierzał, że jeszcze potrafi rozmawiać z ludźmi. Nie pokładał nigdy nadziei na znalezienie osoby, która by chciała z nim rozmawiać. Nawet nie musiał szukać. Ta osoba sama go znalazła.

*Godzina około 3 nad ranem*

~*Nieznany* Hej tu Hobi c: ! Pamiętasz mnie jeszcze hah?

*Yoongi* Cześć. Tak pamiętam Cię.

*Hobi* Mam propozycję. Chcesz się jutro spotkać około godziny 15???

*Yoongi* Może innym razem (usunął wiadomość) Mogę.

*Hobi* Oki to widzimy się przy kawiarni c:

*Yoongi* Okej.~

W co ja się pakuję... Powiedział na głos po czym schował się pod kołdrę i próbował zasnąć...

Ohayō!
Na początku chcę przeprosić za wszystkie błędy jakie tu mogą się znajdować i poinformować, że zawsze mam problem z zaczynaniem moich ff, dlatego spokojnie następne rozdziały będą ciekawsze (tak mi ktoś powiedział). Dziękuję każdemu, kto będzie chciał przeczytać moje "wypociny"❤️ Rozdziały będą się mogły pojawiać nawet codziennie(jeśli ktoś będzie chciał xd), a jak nie to średnio co dwa dni.
Miłego czytania, jeszcze raz przepraszam i dobrej nocy!💙
                                         \W|