VSU (On-Hold)

Chapter 1

I DRANK his blood. These words just can't stop drilling my brain. Nihindi man lang ako makatulog ng maaayos! Boset. Magiging bampira na ba ako neto?

Nabaling ang tingin ko sa bintana. The sun shone bright but it doesn't bothered me. I hate it. The thing is, I could still recognized the trace of his body, squatting on my window smiling towards me as the curtains swayed to the rhythm of the wind. Arghh! Bakit ayaw niya bang lubayan ang utak ko! Ano nga pangalan nun? Seven? 

I shook my head. Tama na Klea! Istap na! Pinalayas mo na siya ok? Lilipas din yan. Haays.

Kailan kaya siya babalik? Hihi

Flashback

Paekis at malazombie na ako kung maglakad matapos ang night out ng mga new friends ko pero hindi ako lashing ha. Like duh. Ako malalashing? Ha! No way.

The thin air made me shivered as the icy wind licked my skin. The full moon was lovely and even the stars. It reminds me a song I sang during my bathroom concert.

"Sa ilalim ng puting ilaaaw! Sa dilaw na buwan. Pakinggan mo ang akiiing sigaaw! Sa dilaw na bu-" ayun napakanta na lang ako pero bigla akong napahinto sa pagbirit nang may naaninag akong kahinahinalang tao sa di kalayuan.

Kinusot ko ang aking mga mata. Ngunit wala naman akong nakita sa muling pagdilat ko.

Haays. I am having hallucinations na naman. Kainis naman kasi eh. Kung di lang sana nasira yung sasakyan ko edi sana hindi ko na kailangan maglakad sa dis oras ng gabi at magpalapa sa mga lamok. Kakainis.

Out of nowhere, biglang may nagsalita mula sa likuran ko. "Naliligaw ka ata miss?"

"Ang ganda ko!" I shrieked.

Napatawa ang lalaki. Letche! Feeling close kung makatawa ah!

Tinitigan ko siya habang nakataas ang kilay ko. "Good evening sir. Well, Im sorry but I know where I am heading. Salamat na lang sa concern mo." At saka tinarayan at nagpatuloy sa paglalakad.

Sino ba kasi ang hindi maiinis don no. Tatawanan ka lang? Like what the hell? Uso sorry ngayon tol. Kung makatawa ka kala mo nakatagayan kita sa bar.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at ganon din siya.

"Mag uumaga na ah. Masama sa babae ang maglakad ng mag isa lalo na at-"

"Maganda ako?"

"Lasing ka."

Napahinto ako sa paglalakad at lumingon sa kanya. "Hoy nakakainsulto ka ha. Excuse me hindi ako lasing. At pwede ba, your not my dad para sermonan ako kaya fuck off and get lost! I don't make nonsense conversation with the strangers!" Sabay talikod sa kanya.

He grabbed my arms. "Not so fast Klea. Don't try to run away from us. We can smell yourself from miles." Wika niya ng pabulong.

Nagtayuan ang mga balahibo sa aking batok. Kilala niya ako?! Bat ng lamig ng kamay niya!!!!

Bigla kong naalala ang kwento ni dad. "Vampires have a very strong sense of smell. They have a super strenght too. Kasing lamig ng yelo ang katawan nila ngunit their eyes were flaming red. They are pale-skinned at higit sa lahat, they have a sharp fangs na mas matalas pa sa kutsilyo. Kapag nakaencounter ka, don't scream, and don't run either. Because you can't. Just smile because it is better to end your life while smiling."

My legs trembled as if I'd trek the highest mountains.

Marahan akong lumingon sa kanya. Nakangiti siya sa akin. His eyes were different. Parang mata ng isang pusa and it was red as hell. Nasaksihan ko din kung paano humaba at tumubo ang pangil niya. Sino ka? Bat mo ako kilala? Mga tanong na nais kong ilabas ngunit di ko magawa. I was immobilized.