Oᥒᥱ Shotყ - Lᥱvι Aᥴkᥱrmᥲᥒᥒ

𝐂𝐡𝐥𝐞𝐛

O to i jest!

Książka stworzona specjalnie dla naszego kochanego i uwielbianego Levi'a

▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃
┊ ┊ ┊ ┊ ┊ ┊
┊ ┊ ┊ ┊ ˚✩ ⋆｡˚ ✩
┊ ┊ ┊ ✫
┊ ┊ ︎✧
┊ ┊ ✯
┊ . ˚ ˚✩

Trzymałam dłoń mojej rodzicielki, cichutko podśpiewując znaną melodie tylko naszej dwójce. Pomimo że wokół mnie było cierpienie i brud, uśmiecham się.

Gdy mijałyśmy jedną z uliczek, dostrzegłam w niej jakąś małą, skuloną postać. Spojrzałam na mamę i lekko szturchnęłam.

- Hmm? Co się stało? - Spytała z tym swoim spokojnym i łagodnym głosem.

- To ten chłopiec. - Szepnęłam wskazując palcem na ową postać. Kobieta podążyła wzrokiem w moje ślady.

Gdy dostrzegła go, uśmiechnęła się smutno i wyciągnęła z torby jeden bochenek chleba, po czym podała go mnie.

Z małym uśmiechem chwyciłam go i zaczęłam iść w kierunku uliczki. Gdy byłam wystarczająco blisko rozpoznałam w nim chłopca o czarnych włosach i starej podartej o wiele za dużej koszuli.

Kucnęłam przed nim i wyciągnęłam dłoń z jedzeniem. Chłopak po chwili uniósł głowę, ukazując piękne kobaltowe oczy. Widziałam w nich tyle cierpienia, bólu i gniewu. Nie cofnęłam się, ani nie wahałam się.

Z lekkim uśmiechem spoglądałam na niego, a on na mnie z obojętnością na twarzy.

Tkwiliśmy tak wpatrzeni w siebie, dopiero po chwili wziął ode mnie chleb. Spoglądał na mnie niepewnie, jakby zaraz miało stać się coś złego. Powolnym tempem wyprostowałam się. Rejestrował każdy mój najmniejszy ruch.

- Jak masz na imię? - Spytałam łagodnym tonem po raz kolejny raz licząc, że tym razem odpowie. Dopiero po dłuższej chwili odezwał się.

- Levi. - Jego głos tak samo, jak twarz była bez jakichkolwiek uczuć. Jakby był z nich wyprawy. Pierwszy raz mogłam go usłyszeć.

- Czemu codziennie dajesz mi jedzenie?
Chciałam już coś powiedzieć, ale przerwał mi głos mojej rodzicielki.

- Kochanie, chodźmy już. - Bez słowa podeszłam do niej chwytając jej wyciągniętą dłoń. Ostatni raz spojrzałam na chłopca z ciepłym wyrazem twarzy.

- Do zobaczenia, Levi.

꧂ღ╭⊱♥≺

11.01.2019r.