Vuslat - Satranc-ı Urefa

20 - Endişe

Endişe. Başka bir deyişle Vesvese, eksik yaptığını yetemediklerini düşünüp hapsolup kalmaktır geçmiş zamanın çaresizliğine. Yetersiz olduğunu düşünüp kalbinin sıkışıp kalmasıdır ki, seni uyutmaz yedirmez içirmez. Yüreğinin daralması daraldıkça dağlanması daglandıkça yanması yandıkça taşlaşmasıdır. Beslediğin tüm güzel ümitlerinin döküldüğünü izlerken hatayı dönüp dönüp kendinde aramandır. Kendi kuyuna düşmektir. Bu vesvese ile kendini, kendi karanlığına hapsetmektir. Kaybolduğunu düştüğünü sadece kendin bilirsin. Sesini senden başkası duymaz. Kendi kuyuna düşmek, kendini varlığınla varlığında yok etmektir. Zaten ordaysan kaybolduğun bilinmez. Kaybolduğun bilinmezse arayanın olmaz. Aranmazsan bulunamazsın...