Lena [licht, fakkel, zonnestraal] had nooit gedacht dat ze ooit oog in oog zou staan met haar gereïncarneerde vorm. Haar ontmoeting met Helena laat haar beseffen hoe kort haar leven maar was. Hoe mooi het had kunnen zijn als ze niet op Zeus zijn ava...
Ik schuifelde langzaam dichterbij. Stap per stap. Helena en Hades waren druk in gesprek. Ze hadden me zelfs niet horen binnenkomen. Helena's armen gingen de lucht in, voor ze met haar wijsvinger in Hades zijn richting wees. "Je draagt een kostuum en daarmee uit." Ze leunde naar voor en pakte zo zijn handen vast. "Dit is voor mij ... Zie het gewoon als een generale repetitie. Iedereen komt naar hier. We vieren een feestje. We kunnen als eens enkele zaken uitproberen ... Zoals de decoratie."
Ik bleef op een meter van de tafel staan, wachtend op toestemming om te gaan zitten.
"Die witte rozen zijn inderdaad heel mooi. Goeie keuze, maar ..." Helena hield haar hoofd schuin, trok een wenkbrauw op en wachtte tot ze eindelijk te horen kreeg wat ze wilde. "Oke, je krijgt je zin." bromde Hades. Helena maakte een enthousiast geluid en boog zich naar voor, naar Hades toe, en drukte een kus op zijn lippen.
"Er is bezoek." De twee gingen meteen uit elkaar, creeërden zo wat afstand. De butler keek in mijn richting, waarna de andere twee hetzelfde deden.
"Sorry voor het storen." zei ik, zonder ook maar één beweging te maken. "Ik ..." Ik wist niet goed uit te leggen wat ik hier precies deed. Ze hadden me uitgenodigd voor het avondeten, iets dat eigenlijk meer een gewoonte was dan iets noodzakelijk.
Helena hield haar hoofd schuin en wou net iets zeggen, maar Hades was haar voor. "We hoeven geen excuses ..." Hij maakte een gebaar naar de stoel naast Helena. "Ik weet dat geesten normaal niet eten, maar vond het toch gezelliger om je erbij te hebben." Hades glimlachte zowaar naar me.
Mijn voeten kwamen in beweging. Langzaam stapte ik naar de stoel toe en ging zitten. "Bedankt voor de uitnodiging." Ik legde mijn handen in mijn schoot en wachtte zo even af.
Er klonken een paar voetstappen. Iemand stopte achter me en zette een bord voor me op tafel. "Smakelijk." Daarna ging de butler terug weg.
"Hoe vind je je kamer?" Helena leunde wat naar me toe. Een nieuwsgierige glimlach om haar lippen. "Het is even wennen." bekende ik, na een paar seconden van stilte.
Ik was al zo lang gewoon om in mijn kleine huisje te wonen. Ik alleen. Zonder verantwoordelijkheid en verantwoording te moeten geven voor mijn daden. Nu woonde ik hier. In een paleis. Als gast.
Helena's hand raakte mijn arm aan. "Het is ook nog maar je eerste dag hier. Wacht maar tot je enkele nieuwe vrienden gemaakt hebt." Haar ogen twinkelden zodra ze het over haar vrienden had. Waarvan ze verwachtte dat het ook mijn vrienden zouden worden. Liep ze niet te hard van stapel?
"Ik ben maar een simpel meisje. Iemand die eeuwen achter loopt." Ik schudde kort mijn hoofd. "Jullie zijn goden. Waarom zouden jullie geïnteresseerd zijn in mijn leven?" Op de vraag die ik stelde wou ik niet echt een antwoord. Het was eerder een weerspiegeling van mijn gedachte. Toch zei de stilte die daarop volgde genoeg.
Helena en Hades wisselden een blik, voor die terug op mij belandde. "Lena ..." Ze zuchtte mijn naam bijna. "Ik geef toe dat ... Zonder jouw opoffering zou ik nooit bestaan hebben. Of toch niet de Helena die ik nu ben. Dan zou ik Hades nooit ontmoet hebben." Haar hand raakte terug mijn arm aan. "Ik ben je daar eeuwig dankbaar voor. Het is dus echt niet mijn bedoeling om je het gevoel te geven alsof dit van moeten is. Ik wil oprecht dat wij een goede band krijgen. Dat we goeie vriendinnen worden."
Hades schraapte zijn keel en leunde naar voor. "Ik wil dit diepgaande gesprek niet storen, maar ... Iedereen moet hiet nog wat aan deze situatie wennen. Laat ons dat ook doen én elkaar al zeker geen zaken beloven." Hades keek kort naar Helena. "En elkaar al zeker niet pushen in een bepaalde richting."
De twee wisselden een blik, alsof ze zo een gesprek voerden zonder luidop iets te zeggen. "Je hebt gelijk. Het is nog maar je eerste dag hier." Ze grinnikte, meer tegen zichzelf dan om wat ze net gezegd had. "Ik ben gewoon zo enthousiast om hier eindelijk iemand te hebben waarmee ik een vriendschap kan opbouwen. En dan bedoel ik een vrouw," Ze telde haar redenen op haar vingers. "En iemand die me niet ziet als de godin van de onderwereld." Ze beklemtoonde de woorden met haar vingers in de lucht.
Hades lachtte door haar woorden. "Je bent pas de godin van de onderwereld zodra we getrouwd zijn. Nu ben je gewoon een gast, net zoals Lena." Helena nam haar serviette en probeerde Hades ermee te raken. Die lachtte alleen maar luider.
Ik keek toe hoe de twee een momentje hadden. De steek die ik voelde, zei genoeg. Ik wou op Helena's stoel zitten en me net zo comfortabel voelen bij een man. Alleen was dat droom die nooit meer zou uitkomen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
