Lena [licht, fakkel, zonnestraal] had nooit gedacht dat ze ooit oog in oog zou staan met haar gereïncarneerde vorm. Haar ontmoeting met Helena laat haar beseffen hoe kort haar leven maar was. Hoe mooi het had kunnen zijn als ze niet op Zeus zijn ava...
"Dus ... je houdt hem zo boven je hoofd?" herhaalde ik voorzichtig, in de hoop van Ares zijn gezicht te kunnen aflezen of ik een fout maakte. Hermes zat een paar meter verderop in één van de stoeltjes en keek geamuseerd toe. Ze hadden Athene deze voormiddag afgelost, die op haar beurt gisteren Apollo had afgelost.
Hermes daarentegen kwam af en toe eens binnen springen. Als boodschapper van de goden kon hij het meeste heen en weer reizen. De anderen konden maar een paar uur bij me blijven, zodat het niet teveel zou opvallen dat ze naar de onderwereld kwamen.
"Je moet je arm ontspannen." Ares pakte mijn arm vast en zette hem in de juiste positie. Daarna zette hij een paar stappen achteruit en wachtte tot ik de speer zou gooien. Om de één of andere manier hadden de goden besloten om me lessen te geven. Zowel Athene als Ares hadden me elk iets geleerd wat met hun eigen gaven te maken had. Of het nu uit schuldgevoel was, of omdat ze net dezelfde lessen aan Helena gegeven hadden, was me nog een raadsel.
Eigenlijk vond ik het best wel leuk. Zo leerde ik hen beter kennen én had ik tenminste iets te doen. Zonder Helena en Hades was het hier ontzettend stil. De andere geesten probeerden alles achter de schermen draaiden te houden. Ze lieten zich niet zo vaak zien. Kerberos was er natuurlijk altijd. Volgens mij had hij nog niet helemaal door dat ik niet Helena was. Soms kwam hij heel enthousiast naar me toe gelopen, om dan opeens te blijven staan. Alsof hij opeens opmerkte dat mijn geur anders was.
Voorzichtig gooide ik de speer voor me, na een korte aanloop. Hij belandde al verder dan de vorige keer, wat ervoor zorgde dat de twee goden in hun handen begonnen te klappen. Het applaus liet me blozen.
"Als je zo verder doet ben je straks nog beter dan mij." lachte Ares, voor hij naar de speer toestapte en hem opraapte.
Apollo
Mijn ogen hielden de klok in de gaten. Ares zijn shift was nog tot deze avond. Zou het te hard opvallen als ik nu al naar daar zou gaan? Een paar uur te vroeg ...
Ik ijsbeerde door de kamer. Toen mijn eigen shift er gisteren op zat, had ik mezelf moeten tegenhouden om niet aan Athene te vragen of ze haar shift wou uitstellen. Alles in de hoop van nog wat langer bij Lena te blijven.
Tijdens die paar uur dat Lena en ik bij elkaar waren, had ik al zoveel over haar geleerd. Net zoals de anderen begon ik haar en Helena als twee aparte personen te zien. Tot mijn eigen verbazing had het niet zo lang geduurd als ik verwacht had. En wat nog vreemder was, was mijn eigen gevoelens naar Lena toe. Het voelde anders om bij haar te zijn dan bij Helena. Anders dan hetgeen ik altijd naar Helena gevoeld had.
Had ik mijn gevoelens voor Helena overschat? Of overschatte ik mijn huidige gevoelens?
Ik doorkruiste de gangen van het paleis. Mijn voeten brachtten me naar één van de weinige plaatsen hier waar je genoeg privacy had om ongestoord tussen Olympus en de onderwereld te reizen. Hermes had een portaal geopend in één van de tuinen van het paleis. Verstopt, zodat enkel de goden die op de hoogte waren het konden zien.
"Doe Magdalena de groeten van me." Die zes woorden, die ene zin liet me verstijven. Vooral omdat ik de stem van mijn vader meteen herkende. Ik draaide mijn hoofd in de richting van zijn stem en merkte op hoe hij een bankje had laten verschijnen op een paar meter. Om de verrassing nog wat kracht bij te zetten, was hij daarop gaan zitten.
De grijns op zijn gezicht vertelde me dat hij hier ontzettend veel plezier aan beleefde.
"Waar heb je het over?" probeerde ik mezelf te verdedigen. We waren dan ook allemaal overeengekomen om het bestaan van Magdalena, en haar verblijf in de onderwereld, geheim te houden. Zodat hij zeker geen contact met haar kon zoeken.
Hij lachte luid en schudde daarna, nog steeds met diezelfde grijns, zijn hoofd. "Doe nu niet alsof ik dom ben, Apollo." Zeus stond recht en stapte naar me toe. "Ik weet ook wel dat jullie hier een portaal gebouwd hebben zodat jullie ongestoord naar de onderwereld kunnen gaan, zonder dat het teveel opvalt. Of beter gezegd, zodat jullie haar kunnen bezoeken. Magdalena." Hij lachte opnieuw. "Nooit gedacht dat ik haar naam ooit nog zou uitspreken."
Ik voelde hoe mijn handen zich tot vuisten balden. "Je weet dat je niet naar de onderwereld kan." zei ik. Het had toch geen zin meer om dit allemaal te ontkennen. Iemand had hem op de hoogte gesteld. Maar wie dan?
"Dat hoeft ook helemaal niet." zei hij. "Hetgeen ik nodig heb is gewoon op aarde te vinden." Mijn gedachten gingen meteen naar Helena en Hades. Ging hij via hen proberen om de onderwereld in te komen?
"Je kan hen niet meer waarschuwen." zei hij, alsof hij mijn gedachten kon lezen. "Het enige dat je kan doen is naar hen toe gaan om te kijken wat er gebeurd als jullie me te slim af proberen te zijn."
Ik had het portaal al geopend. Mijn vader kon me toch niet naar de onderwereld volgen en hij wist nu toch al van het bestaan van het portaal. "Bespaar iedereen de moeite en breng haar gewoon naar me toe." hoorde ik hem nog zeggen, voor ik het portaal instapte.
Ik kwam meteen in de onderwereld terecht. Daar rende ik de gangen door, zoekend naar Lena en Ares. Net toen ik hen gevonden had en ik de deur opende, werden we allemaal verrast door een luide schreeuw van verdriet en pijn.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
