Lena [licht, fakkel, zonnestraal] had nooit gedacht dat ze ooit oog in oog zou staan met haar gereïncarneerde vorm. Haar ontmoeting met Helena laat haar beseffen hoe kort haar leven maar was. Hoe mooi het had kunnen zijn als ze niet op Zeus zijn ava...
Apollo was nog maar net door de deur verdwenen of ik hoorde al opnieuw voetstappen dichterbij komen. Mijn blik keek hoopvol naar de geopende deur, maar in plaats van Apollo zag ik Hades staan. Hij merkte mijn teleurstelling meteen op.
"En ik denken dat dit een goede stap zou zijn voor jullie." Hij schudde zijn hoofd terwijl hij dat zei. Ondertussen stapte hij dichterbij en ging op de stoel zitten, waarop Apollo een paar minuten geleden nog gezeten had. Voor hij onverwacht de kamer verlaten had.
"Goede stap?" herhaalde ik hem. Hij trok een wenkbrauw op, duidelijk verbaasd dat ik niet snapte wat hij bedoelde. "Je ziet het echt niet hé?" lachte hij. Hades leunde naar achter in zijn stoel en wachtte nog een paar seconden voor hij opnieuw sprak.
"Eerst dacht ik dat het kwam omdat je bijna een tweede Helena bent. Ze zal altijd een plek hebben in zijn hart. Altijd een streepje voor hebben op wie dan ook. Behalve op jou. Jij bent de echte reden waarom hij in de onderwereld gebleven is. Elke andere persoon, met een beetje verstand, zou teruggegaan zijn naar Olympus. Waar het op dit moment veel veiliger is dan hier. Maar hij niet. Hij bleef. Speciaal voor jou. Om jou te kunnen beschermen."
Hij zweeg. Wachtend tot de woorden waren doorgedrongen. "Als vrienden?" piepte ik dan toch. Hades leunde naar voor. "Heb ik jou al cadeau's gegeven?" vroeg hij. Ik trok een wenkbrauw op, niet goed wetend waarom hij dit opeens vroeg. Eerst waren we nog over Apollo aan het praten, en nu begon hij opeens over zichzelf. "Nee?"
Hij leunde opnieuw naar achter in zijn stoel. "Daar heb je je antwoord. Wij zijn vrienden, maar geven elkaar geen cadeau's. Apollo doet dat wel voor jou." Hij grinnikte kort. "Zelfs voor Helena heeft hij nog niets meegebracht."
Hades stond recht, liep rond het tafeltje en zette zijn handen dan op mijn schouders. "Volgens mij wordt het eens tijd dat je toegeeft dat er toch iets meer speelt tussen jullie." Ik keek naar hem op. "Maar hij is ..."
Hades lachte opnieuw. "Ik ben de god van de onderwereld. Denk je niet dat ik dat ook dacht toen ik verliefd werd op Helena? Dat ik haar niet verdiende? Dat ze beter af was met iemand anders?" Hij bukte zich zodat we op dezelfde ooghoogte waren. "Tegenpolen trekken elkaar nu eenmaal aan. Hoewel we nooit zeker zullen weten of de beslissingen die we nemen in de liefde de juiste zullen zijn. Net daarom moet je af en toe een risico nemen en vooral naar je gevoel luisteren."
Zonder me te waarschuwen pakte hij mijn arm vast en trok me recht. "Dus ... nu ga jij naar hem op zoek en ga je dat risico nemen. Zodat geen van jullie twee ooit spijt heeft als deze oorlog toch tussen jullie twee in komt te staan."
Ik bekeek hem met open mond en schudde langzaam mijn hoofd. "Maar ..." Hades gaf me geen kans om tegen hem in te gaan. Hij legde zijn arm om mijn middel en leidde me zo de kamer uit. "Begin misschien eerst bij zijn kamer." Hij knipoogde naar me, alsof hij zeker wist dat Apollo daar zou zijn. Wat natuurlijk niet moest verbazen aangezien hij de god van de onderwereld was. Alles wat hier gebeurde, wist hij.
Ik kreeg geen kans meer om te reageren, want hij zette een stap naar achter en sloot de deur. Hierdoor bleef ik alleen in de gang staan. Nog steeds voor diezelfde deur.
Zou ik ...? Had Hades gelijk? Er ging nu zoveel door me heen en ik wist niet goed naar welke gedachten ik moest luisteren. En ik had ook geen bedenktijd.
Als Hades gelijk had, dan verklaarde dat wel meteen Apollo's reactie van daarnet. Maar waarom had Apollo hier dan zelf niets over gezegd? Was hij bang om opnieuw gekwetst te worden? En dan nog door uiterlijk dezelfde persoon als de vorige keer ...
Misschien moest ik toch maar naar Hades luisteren en inderdaad dit risico nemen. Mijn hart verkrampte zodra ik aan Hades zijn woorden dacht. Als er echt een oorlog zat aan te komen en Apollo ... Ik schudde mijn hoofd door die gedachte. Ik mocht er niet aan denken ... Apollo was sterk, hij zou dat overleven. Net zoals Hades en Helena.
Maar, in het ergste geval .... Dan zou ik spijt hebben.
Misschien moest ik deze tweede kans wel met beide handen grijpen?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
