Ιόλη
Κάθομαι στον κήπο του σπιτιού της γιαγιάς στο χωριό... γεμάτος από πολύχρωμα άνθη και περιποιημένος όπως πάντα! Είναι η λατρεία της γιαγιάς ο κήπος της, τα λουλούδια της, κάποια λαχανικά στη πίσω πλευρά του κήπου και κάποια πελώρια δέντρα επίσης... Από μικρή με θυμάμαι να κάθομαι στο πλευρό της και να τη βοηθάω στο να τα περιποιηθεί και να τα ποτίσει, βέβαια, η αλήθεια είναι πως όταν ποτίζαμε τον κήπο ήταν μαζί μας και ο Μιλτιάδης ο οποίος περισσότερο το έβλεπε ως παιχνίδι και καταλήγαμε να παίζουμε μπουγέλο... δηλαδή εγώ και η Αρετή να είμαστε μούσκεμα κι εκείνος να μας κοροϊδεύει.
Χαμογελάω στην ανάμνηση, όμορφες εποχές... ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια! Και τώρα... είμαι ολόκληρη κοπέλα, θα ξεκινήσω τις σπουδές μου... ακόμα μου φαίνεται απίστευτο όλο αυτό. Δεν έχω συνειδητοποιήσει πως σε λίγες μέρες θα ανέβω στην Αθήνα, θα γραφτώ στη σχολή και σε έναν μήνα σχεδόν από τώρα ξεκινούν τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, όλα μοιάζουν όνειρο... ένα ευχάριστο όνειρο!
«Ωπ! Τι κάνει η μικρή μου;» η φωνή του Μιλτιάδη φτάνει στα αυτιά μου και προτού καλά γυρίσω να τον αντικρίσω μου τσιμπάει το μάγουλο λες και είμαι μπεμπάκι... γελάει, γελάω κι εγώ μαζί του.
Ο Μιλτιάδης είναι ξάδερφος μου, αλλά έχουμε μεγαλώσει έτσι που τον αισθάνομαι σαν αδερφό μου... άλλωστε αδερφές οι μανάδες μας, αδέρφια οι πατεράδες μας οι δεσμοί μας είναι μεγάλοι!
«Καλώς τον...» του λέω και αφήνω το λάστιχο καθώς πότιζα τον κήπο.
«Η γιαγιά που είναι;» αναρωτιέται κοιτώντας τριγύρω.
«Μέσα είναι, κάνει τον μεσημεριανό της ύπνο.» του λέω και γνέφει θετικά.
«Καλά κι εσύ μέσα στο καταμεσήμερο κάθεσαι και ποτίζεις τον κήπο; Πάμε μέσα θα σε πονέσει το κεφάλι σου!» με ''μαλώνει'' και γελάω. Πάντα τόσο υπερπροστατευτικός «Ο Πέτρος;» με ρωτάει ενώ προχωράμε προς το σπίτι.
«Ο Πέτρος είναι με τη μαμά στα Χανιά, θα πήγαιναν στον οδοντίατρο για τα σιδεράκια του...» παραδέχομαι και γνέφει θετικά «...η Αρετή; Γιατί δεν είναι μαζί σου;» γυρίζω να τον ρωτήσω.
«Η Αρετή ξέρεις...» ανασηκώνει τους ώμους του ηττημένα.
«Πρέπει όλοι να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για εκείνη... να ξανά γίνει όπως πριν!» λέω ενώ έχουμε σταθεί έξω από την πόρτα, μη μπαίνοντας μέσα και ξυπνήσουμε τη γιαγιά.
«Αυτό είναι το μόνο σίγουρο Ιόλη... αλλά για εκείνη είναι πιο δύσκολο, πιο επώδυνο, δε μπορεί ακόμη να το δεχτεί! Είναι ξαφνικά στην πιο όμορφη ηλικία καθηλωμένη σε ένα καροτσάκι...»
