Ιόλη
«Φεύγεις αύριο ε;» η φωνή της αντηχεί στα αυτιά μου και γυρίζω για να την κοιτάξω... αφήνοντας το γαλάζιο της θάλασσας για λίγο.
Της χαμογελάω. Απλώνω το χέρι μου και χαϊδεύω την κοτσίδα των μακριών μαλλιών της... παρατηρώ τη λύπη και τον φόβο στο βλέμμα της, όμως, το ότι θα είμαι λίγο μακριά δε σημαίνει πως θα την ξεχάσω, θα μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο, στα μηνύματα και θα της λέω τα πάντα όπως τώρα κι εκείνη ευελπιστώ να το κάνει και να μη ξανά κλειστεί στον εαυτό της... Άλλωστε... θα ξεκινήσει από Οκτώβρη το Πανεπιστήμιο κι εκείνη στο Ηράκλειο, ήταν η πρώτη που μπήκε στο χημικό, μέσα στη τόση στεναχώρια όλων αυτών των μηνών ήρθε και κάτι άλλο ευχάριστο και θεωρώ πως την έκανε να ξεφύγει για λίγο...
Ο Μιλτιάδης μου το υποσχέθηκε, με την πρώτη ευκαιρία θα την πάρει και θα έρθουν στην Αθήνα να με δουν και να περάσουμε λίγο χρόνο όλοι μαζί... ξανά! Θα προσπαθήσει βέβαια να πείσει και τη μαμά να αφήσει και τον Πέτρο να είναι μαζί τους καθώς όντας ο μικρότερος είναι κάπως υπερπροστατευτικοί όλοι μαζί του.
«Φεύγω ναι...» παραδέχομαι και της χαμογελάω.
«Είναι τόσο περίεργο που θα είσαι μακριά...» ανασηκώνει τους ώμους της και μου χαμογελάει.
Της ανταποδίδω το χαμόγελο και την πλησιάζω κι άλλο για να την αγκαλιάσω... η Αρετή είναι η αδερφή που δεν έχω και με ξέρει καλύτερα από τον καθένα! Ξέρει κάθε μου αδυναμία, κάθε μου τρέλα που εντάξει δεν έχω κάνει πολλές η αλήθεια είναι, κάθε μου κρυφό όνειρο και επιθυμία και γενικά ξέρει σχεδόν τα πάντα, όπως αντίστοιχα κι εγώ σε κείνη... και εδώ που τα λέμε από πάντα την θαυμάζω γιατί έχει κάτι παραπάνω από εμένα και αυτό είναι το θάρρος της! Και το πείσμα της...
«Έλα μη το σκέφτεσαι έτσι... άλλωστε θα μιλάμε καθημερινά και με την πρώτη ευκαιρία θα έρχομαι στο νησί! Όπως κι εσύ όποτε θελήσεις θα ανεβαίνεις στην Αθήνα!!!» παραδέχομαι και μου χαμογελάει.
«Κανόνισε να σε ξελογιάσει κανένας Αθηναίος...» με πειράζει και χαμογελάω...
«Αφού είπαμε εγώ Κρητικό θα παντρευτώ...» γελάμε κι οι δύο με το σχόλιο μου.
«Κρητικό λεβέντη...» γελάμε ξανά κι αγναντεύουμε το γαλάζιο της θάλασσας.
Είναι λίγο πριν τις οχτώ το πρωί όταν με τη μαμά και τον μπαμπά και τον Πέτρο φτάνουμε στο αεροδρόμιο για να κάνουμε το check in και να προχωρήσουμε προς την πύλη που θα ανοίξει σε λίγη ώρα για Αθήνα... εν τω μεταξύ ο Πέτρος είναι πιο ενθουσιασμένος κι από εμένα έτσι! Η χαρά του δεν περιγράφεται... Εγώ πάλι έχω αρχίσει να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι που θα αφήσω τον τόπο μου, την οικογένεια μου και θα ζήσω μακριά τους. Δεν ξέρω, όλος ο ενθουσιασμός μου ξαφνικά μετατράπηκε σε μεγάλο φόβο... θα τα καταφέρω σε μια τόσο μεγάλη πόλη όπως είναι η Αθήνα;
