Στάθης
Το πρωί με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου, καλά δεν έχουν περάσει και πολλές ώρες από τότε που ξάπλωσα... μόλις δυόμιση, αλλά θα σηκωθώ! Δε θέλω να δώσω την ευχαρίστηση στον γέρο να με ξανά κράξει και να ξεκινήσει πάλι το κήρυγμα όπως πάντα άλλωστε... Ανασηκώνομαι από τα σκεπάσματα και φοράω άτσαλα το τζιν παντελόνι μου κι ύστερα αρπάζω ένα μακό μπλουζάκι και ξανά κάθομαι..
Δεν την παλεύω με τίποτα...
Δένω και τα παπούτσια μου και εισπνέω βαθιά. Πλένω στο μπάνιο το πρόσωπο μου, τα δόντια μου... κοιτιέμαι στον καθρέφτη να στρώσει και το μαλλί και παρατηρώ πως μοιάζω σαν ζόμπι από την αϋπνία. Κατεβαίνω τις σκάλες και προχωράω προς την κουζίνα, η μάνα μου όπως πάντα έχει στρώσει το τραπέζι κι έχει ετοιμάσει πρωινό λες και περιμένουμε την εντεκάδα κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας... για τόσα άτομα και μη πω ίσως και για περισσότερα. Ο γέρος μου από την άλλη κάθεται στην καρέκλα της τραπεζαρίας και διαβάζει την εφημερίδα του... μπαίνω μέσα και λέω ένα ξερό καλημέρα. Η μάνα μου, μου χαμογελάει και σπεύδει να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει κι εντάξει δεν είναι πως δε μου αρέσει, αλλά νιώθω πολύ μπέμπης όταν το κάνει αυτό και συνήθως δεν την αφήνω...
«Ξύπνησες βλέπω...» ακούω το σχόλιο του πατέρα μου μόλις κάτσω στην καρέκλα.
«Δεν με έχεις ικανό για τίποτα βλέπω...» σχολιάζω ενώ γεμίζω με γαλλικό καφέ την κούπα μου.
Τι να φάω;
Ας αλείψω μια φρυγανιά με βούτυρο και μέλι.
«Δεν το εννοούσε έτσι ο πατέρας σου Στάθη μου, απλά επειδή ξάπλωσες πολύ αργά... το λέει!» επεμβαίνει η μάνα μου για να σώσει την κατάσταση και να μην αρχίσει πάλι κάποιος τσακωμός... αλλά δεν το χω σκοπό. Μίλησα με την Αγγελικούλα το βράδυ. Είμαι ήρεμος... πια.
«Το φαντάζομαι...» τον κοιτάζω και με παρατηρεί...
Δεν λέμε κάτι άλλο. Δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ περεταίρω... Στην τελική έχω βαρεθεί κι όλας να ασχολούμαι για το πώς θα γίνω ο γιος που εκείνος ονειρεύεται και θέλει, εν τέλει έχει τον Νικήτα που τον βάζει πιο ψηλά κι από τον Θεό, εμένα τι να με κάνει; Ένα ρεμάλι... που τριγυρνάει τα βράδια και γυρίζει ξημερώματα στο σπίτι... Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, αλλά η σύγκριση με τον Νικήτα ήταν από πολύ μικρή ηλικία κάτι που άκουγα συνέχεια το πόσο καλός μαθητής ήταν, πόσο καλός αθλητής, πόσο πολύ ενδιαφέρον είχε να μαθαίνει νέα πράγματα, πόσο υπάκουω και πειθαρχημένο παιδί και άλλα τόσα πολλά που εγώ δίπλα του έμοιαζα σαν μικρός δαίμονας...
