Ιόλη
Είναι Παρασκευή απόγευμα, έχουν περάσει μόλις δύο βδομάδες από τότε που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα για τη νέα μου φοιτητική ζωή... η σχολή ξεκίνησε, έχω γνωρίσει και κάποια παιδιά μάλιστα εκεί και μπορώ να πω πως δέσαμε με τη πρώτη ματιά που λένε. Πριν λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με τους δικούς μου, τους είπα τα νέα μου, πως ήταν η μέρα στη σχολή... τα σχέδια μου για τώρα το απόγευμα και πως μου λείπουν όλοι τους τόσο μα τόσο πολύ! Ο μπαμπάς μου ένα τσακ πριν από το να πάρει το πρώτο αεροπλάνο είναι λέει η μαμά... εκείνη ξέρει πως τον συγκρατεί στην όμορφη και λεβεντογέννα Κρήτη μας!
Δένω τη ψηλή αλογοουρά μου και στρώνω καλύτερα το μαύρο μπλουζάκι επάνω μου... η Αλεξία, μια από τις κοπέλες μου γνώρισα στη σχολή μου έστειλε μήνυμα πως σε δέκα λεπτά ξεκινάει από το σπίτι της για να βρεθούμε στο εμπορικό κέντρο μαζί και με κάποια άλλα παιδιά για να δούμε τη ταινία τρόμου που κυκλοφορεί.. Μεταξύ μας εγώ τα φοβάμαι αυτά, να δω πως θα κοιμηθώ το βράδυ μετά χαχα!
Κατεβαίνω από τον ηλεκτρικό και ξανά πατάω το εισιτήριο μου ώστε να βγω και κινηθώ προς το εμπορικό κέντρο. Στην είσοδο είναι ήδη η Μαλένα και ο Κώστας, τους χαιρετάω και με ενημερώνουν πως σε λίγο καταφτάνουν η Αλέξια με τον Στέλιο... Λέμε διάφορες χαζομάρες όσο τους περιμένουμε κι αφού φανούν προχωράμε προς το εσωτερικό για να πάμε να κόψουμε τα εισιτήρια.
«Λοιπόν, Ιόλη πάμε να πάρουμε τα ποπ κορν και τα αναψυκτικά;» με ρωτάει η Αλεξία.
«Αμέ!» απαντάω χαμογελώντας και απομακρυνώμαστε από τα παιδιά.
«Καλά, έχεις δει τον Στέλιο πως σε κοιτάει;» μου λέει όταν σιγουρευτεί πως έχουμε απομακρυνθεί αρκετά και δεν μας ακούνε.
«Όχι, τι εννοείς;» απορώ. Φυσιολογικά με κοιτάει...
«Ααα εσύ θες μαθήματα φλερτ αγάπη... Παιδί μου λιώνει, να δες... γύρνα μόνο διακριτικά!» ενθουσιασμένα λέει και γυρίζω ελαφρώς το κεφάλι μου προς την παρέα κι ο Στέλιος όντως με κοιτάει... του χαμογελάω ευγενικά και σηκώνω το χέρι μου να τον χαιρετήσω μου ανταποδίδει κι εκείνος στο χαμόγελο, αλλά και με χαιρετάει.
«Δηλαδή μου λες οτι του αρέσω;» τη ρωτάω.
«Κάνει μπαμ...»
«Είναι καλό παιδί..» παραδέχομαι.
«Κι εγώ έτσι νομίζω...» μου κλείνει το μάτι.
«Θα κάτσετε δίπλα, δίπλα στην αίθουσα και μόλις δείξει τρομακτική σκηνή... ξέρεις θα βρεις τη πρόφαση να πέσεις στην αγκαλιά του!» λέει με ρομαντικό τρόπο... κι ειλικρινά αν μπορούσαν καρδούλες να σχηματιστούν στα μάτια της όπως στα καρτούν... θα γινόταν!
