MR. STRANGER (COMPLETED)

Chapter 17

SHANLEI

TODAY IS OUR WEDDING DAY.
Pero heto ako ngayon umiiyak na nakahiga sa kama habang nakagapos ang mga kamay at paa. 

I didn't know where I am . Dahil nasa hindi pamilyar na lugar ako. I  am here in unfamiliar room.

Basta paggising ko, nandito na ako.

Yesterday,  papunta ako sa park dahil nagtext sa akin si Skiegh.
And she want to meet me.

That's the first time she contact me after a long years.  Kaya apurada akong puntahan siya
dahil miss na miss ko na siya.

Kahit na masakit pa ang gitnang bahagi ko kahapon pero pinilit kong makalakad ng maayos. 

But sad to say, someone kidnaped me yesterday.

Habang naglalakad ako kahapon in the side walk may biglang humintong itim na Van at nagsilabasan ang mga men in black. May pina amoy silang panyo sa akin dahilan ng nawalan ako ng malay. Then paggising ko, nandito na ako na nakagapos.

Wala akong ideya kong sino ang dumukot sa akin. 
Wala namang dahilan para kidnapin nila ako.

Sana nagpaalam ako bago umalis.
Sana nagpasama nalang ako sa isa sa mga bodyguard .
Sana may dumating  para iligtas ako. Sana mapansin nila kaagad sa mansyon na wala ako.

Maraming sana ang gusto ko. Pero heto ako ngayon  namamaga na ang mga mata sa kaiiyak.

I miss already my kids. Hindi ako sanay na mapalayo sa kanila.

Napatinag ako ng marinig ko ang pagbukas ng pintuan at bumungad sa akin ang isang lalaki.

May dalang tray na may laman na pagkain.  Inilapag niya ito sa kama at kinalagan niya ang mga tali sa mga paa ko at kamay.

Akala ko talaga kakalagan na niya ako ng tuluyan. Pero may inilabas siyang posas galing sa bulsa at pinosasan ang isang Kamay ko sa bakal sa gilid ng kama.

"Mis...ter parang away niyo na, gusto ko nang umu..wi. Pakawalan niyo na ako. Hinaha...nap na ako ng mga anak. Wala naman kayong makukuha sa akin  eh.  Parang away niyo na." Pagmamakaawa kong wika.

Napatawa ng malademonyo  ang lalaking nasa harapan ko. Namumula ang mga mata.  Adik.

"Haha....haha.. Hahaha,...  Nagpapatawa ka ba miss?  Kami walang makukuha sayo?  Para sa iyong kaalaman, malaki ang pakinabang mo amin. Lalo na Kay boss. Malaki."   Nakangisi niyang sabi  sa akin.

"Wala naman akong atraso sa inyo at sa boss mo kaya pakawalan na ninyo ako.  Maawa kayo...."

Napaiyak na ako ng tuluyan. 

"Walang magagawa iyak mo kaya tumugil kana at baka hindi kita matanya at masapak kita. Ayaw ni boss sa matigas ang ulo kaya kainin mona yang dinala kung pagkain kung ayaw mong masaktan.  Pasalamat ka pa nga na pinapakain ka namin kahit walang sinabi si boss na pakainin ka. Kainin mona  yan dahil sigurado akong ngayon ka lang makakain dahil pagdating ni boss ay mamatay ka nalang dahil sa gutom."

Lumabas na yung lalaking naghatid na pagkain sa akin at malakas niyang ibinagsak ang pagsarado niya sa pintuan.

Hindi ako kaagad kumain dahil wala naman talaga akong ganang kumain.

Nakatulog ako sa kaiiyak at sa paggising ko nandoon parin ang pagkain  sa tray.

Naramdaman ko nang matindi na ang pagkalam ng sikmura ko kaya naisipan kong kumain kahit kaunti. Kailangan ko ng lakas para makatakas dito.