Everything Has Changed

Official

Chapter 2:

"Bilisan mo na diyan anak at mukhang male-late ka na." tawag ni mama sa akin kaya dobleng pagmamadali na talaga yung ginagawa ko. " Opo,ma."

Di ako masyadong nakatulog dahil di nawawala yung mukha niya sa isip ko. Kulang tuloy ako sa tulog at antok na antok pa rin ako may quiz pa naman kami ngayon.

"Ma, Pa, alis napo ako."

"oh, sige anak mag-ingat ka." Sabi ni papa at umalis na ako.

Nagmamadali na talaga ako papuntang University, lalakarin lang naman yung eskwelahan galing sa amin. Lakad, takbo ang ginagawa ko ng may taong sumulpot sa tagiliran ko at biglang hinawakan ang aking kamay, hinihila niya ako para tumakbo.

"Ba-bakit mo ako hinihi---Ikaw?" gulat kong sabi.

"Yes, ako nga. Hurry up we only have 3 mins. before our class will start and stop staring at me."

O.M.G like seriously? I still can't believe it na he's holding my hand!!!!!

"Ah, sorry."

"Tss... Why are you apologizing? Wala ka naming kasalanan."

After that scene, that 2 mins. moment nakarating na rin kami sa room naming. Buti nalang wala pa si Prof. kinabahan ako dun ah!

"Tulala ka na naman."

"Ha?!"

"I said you're spacing out again?"

"Really?!"

"Yes,you're. and he smiled.

What I saw is just.. ngumiti siya. Bigla akong namula, It's my first time seeing him smiling. Napangiti na rin ako bigla.

"Yuki, right?"

"Yeah!" sabay tingin sa akin. "Yes, Vane de Jesus." At ngumiti.

Ngayon ko lang napagmasdang mabuti ang mukha niya chinito, may makinis na mukha,matangos na ilong, at mapupulang labi.

"Bakit?" sabay tayo " di ka pa ba pupunta sa next class natin?"

"wa-wala naman." Why am I stuttering? " ay, oo nga pala. Sabay na tayo?"

Yuki... bakit iba ang nararamdaman ko pag nasa malapitan ka?

Hays! Tapos na rin lahat ng morning class ko, at ngayon ko lang nalaman na Yuki is my classmate pala. Why I didn't noticed him? Ganyan na ba ako ka aloof sa ibang kaklase ko?

Makalipas ang ilang araw, halos araw araw na kaming nagsasama ni Yuki, most of my subjects and his eh magkaklase kami. Akala ko nung una suplado siya kasi nga yung first encounter ko sa kanya. Di ko expect na mabait siya, pero yun nga lang sa akin lang siya mabait. Sa iba di siya namamansin.. ewan ko ng aba sa kanya.

"Hey, Vane." Tapik ni yuki sa balikat ko, magkasama na naman kaming dalawa. Andito kami sa may garden ng school, nagpapahangin. " You, okey?" sabi niya ulit.

"hah?! Ah... yes!"

"tell me about yourself,Vane." Si yuki.

"Hah?! Why?'

"I don't know.haha.... gusto lang kitang makilala." Sabay tingin sa akin.

"Well, di naman interesting buhay ko. All my life sa bahay at eskwelahan lang ako. Minsan lang lumalabas pag niyayaya ako ni Jendi, you know her. Right?" he nods. " aloof kasi ako sa mga tao.

Ewan ko ba, nahihiya ako sa kanila kahit gusto ko man silang makausap o maging kaibigan... nahihiya lang talaga ako. Mahilig akong magbasa at manuod ng anime. Haha" sabay tawa. "palakain rin ako hindi lang halata."

"Anong hindi halata, chubby cheeks." Sabay pisil sa pisngi ko.

"ang sama mo naman." Pabiro kong sabi sa kanya at umismid.

"Joke lang. haha"

"Ikaw, magkwento ka rin."

"Gaya sayo, di rin interesting buhay ko. Haha"

"bakit naman?"

"di rin ako palakaibigan gaya mo. Pero nung nag-college na ako meron na akong nagging kaibigan.

Kaya di na ako palaging nag-iisa, at ngayon nadadagdagan na ng isa." Biglang huminto at tumingin sa akin. " Salamat at kinakausap mo ako."

"Akala ko nga nung una suplado ka, kasi nung nabangga kita ang sungit mo."

"haha! Nagmamadali rin kaso ako nun eh! Sorry na."

Sa araw araw naming pagkikita ni Yuki parang feeling ko may bagong karanasan na naman akong natutunan sa buhay at handa akong buksan ang sarili ko na makisalamuha sa ibang tao.