Everything Has Changed

Hang-out

HELLO PO! ^^

Chapter 4:

“Hoy…”

“Bakit lagi kang nanggugulat?” sabi ko kay Yuki.

“Magugulatin ka kasi… hahaha!” tatawa-tawa niya.

“Ang sama mo talaga. Wala ka nang pasok?!” pag-iiba ko.

“Hmm… wala na. Bakit?”

“Samahan mo akong kumain?!” sabay taas-baba ng kilay ko.

“Chubby cheeks.. Tara na nga baka nag-aaway na yang mga alaga mo sa tiyan.”

“Tsee… ang sama mo talaga.” Umismid ako.

“hahahahaha…hahahahha... kakatuwa ka talaga!”

At yun na nga we spent almost 3 hours in the cafeteria dahil sa pag-aasaran naming, ay hindi, siya lang pala ang nang-aasar. Then after that, we went back to our assigned room for our next class and unfortunately, the two of us are late.

“Bakit kayo late? Asked Jendi when I seated right beside her.

“kumain pa kasi kami ni Yuki at…”

“Ano?” putol niya. Ito talaga di makapag-antay  sa sasabihin ko.

“wala.” And looked straight to the front.

“ehhh… grabe naman to.” Pag-susumamo niya.

“at nagkulitan pa kasi kami eh! Kaya di ko namalayan ang oras. Hehe!!”

“hmmpp.. di mo man lang ako sinabihan kung nasaan ka!” she pouted.

“ano kasi eh… I forgot,okey?! I’m too famished. So, I forgot to invite you and decided to go with him. Wala ka naman kanina,eh. Sorry na!” I said with a plead.

Ganyan kami niyan ni Jendi, nasaan ang isa dun din ang isa. Ngayon lang kami di masyadong magkasama it’s because she needs to go to her brother’s house kasi kapapanganak lang ng sister-in-law niya at nasa trabaho kuya niya.

Uwian na. while tinatahak namin ang daanan papalabas ng University with Jendi and Yuki may nabangga na naman ako. Again!

“Ano ba?! Tumingin ka nga sa dinadaan mo. Can’t you see me? Bulag.” Sabi ng girl.

“ay! Sorry po.. pasensiya na po talaga. Hindi ko sinasadya.” I said apologetically.

“next time hah.. hay naku!!” she said and walked away.

“ay! Di rin siya maldita ano?! Tara na nga. We won’t stoop down to her level. Maldita!” Jendi stated while holding my wrist.

“ I-----I know her.” Yuki suddenly spoken and we, I and Jendi both looked at him with a surprised face.

“ooohh.. really?!” at bakit kaya yun galit agad nung nabangga ko?

“Yeah!” he said it straightforwardly. “ ah.. ano.. I don’t know.”

Why I’m feeling that there’s something between them? Parang ayaw niya atang pag-usapan? Ah, siguro nga ayaw niyang pag-usapan. Hindi ko nalang siya kukulitin. And it’s up to him if he want to talk about it.

Christmas break. No class. No money. Halos lahat siguro ng estudyante ganyan ang nasa isipan nila pero ako iba. Masaya ako na walang pasok, I want to unwind para kasing ang dami kong iniisip sa school ngayon at gusto ko ring makasama sila mama at papa.

First day ng Christmas break naming ngayon at ako lang mag-isa dito sa bahay because it’s Wednesday and they’re on their individual works. So, what I’m doing right now eh nanonood lang ng tv at nabo-bore narin ako pero hindi ko alam kung ano ang iba ko pang dapat pagkakaabalan, tapos na rin akong maglinis ng bahay kanina. Ay, I’ll call Jendi nalang.

“Hello? Vane? What is it, pansit?” sagot niya sa tawag ko.

“Ah! Ano. Di ka ba busy or nabo-boring ngayon?” I shyly asked her.

“hmm.. hindi naman. Nope...nope...nope. Why?” agad-agaran niyang pagsagot sa tanong ko. Pero wala akong maisagot sa kanyang tanong. Bakit ng aba ako tumawag? Ah, oo! Boring. I’m bored.

“kasi, I’m bored. You wanna go to the mall?”

“Wow, Vane. It’s the first time na you’re inviting me to hang out. Hihi!” pang-asar niyang sagot sa akin. Ito talagang babaeng to like na like niya talagang inaasar ako parehas lang sila ni Yuki. Speaking of Yuki what if I’ll invite him too? Okey, good idea. “Sige na,Jendi. Tatawagan ko rin si Yuki para tatlo tayo.” Pagsusumamo ko sa kanya.

“sige na nga, libre mo hah!” ang napipilitan niyang pagsagot kuno.

“thank you. Bye!” then I hung up the phone.

Later on, I called yuki but he did’nt answer my call so, I texted him nalang.

To: Yuki

                Hello, Yuki. Punta kami sa mall.

          Sama ka?

From: Vane

After a minute of waiting, I got a message and it comes from…