Έρωτας είσαι...

Hopefully...

Ορέστης

Ευτιχως ειναι καλα,φίσκα και δεν εφιγα για Αθήνα εμεινα εκει γιατί κάτι μου λέει ότι θα σιμβει χοντραδα και θελω να με εκει να επέμβω αν χριαστει. Ξερω οτι ειναι για  καφέ με την Στέλλα και ιτι θα παρι για ψωνια και "χαλαρώνω" αφινονατς μονο τους φιλάκες της. Τον Δ τον εκραξα για τα καλα αλλα δεν τον αφερεσα γιατί είναι πολύ ικανός και τον εμπιστεύομαι, οχι σαν Τον Μπάμπη. με την σκέψη μου στην χτεσινή βραδιά, νιοθω την ανάγκη για ενα παγομενο ντουζ, μπενω στην μπανιέρα και ευάλα το νερό στο παγομενο και εκατσα εκεί για ώρα... το τηλέφωνο μου χτυπάει αλλα δεν δίνω σημασία... αρχικά... τα καμπανακια του κινδύνου αρχιζουν και χτιπανε μεσα μου οταν αυτος  που με καλεί επιμένει... Ο Δ... ωχ...

-Ορέστη έχουμε θέμα...

-Τι εγινε πάλι Δ?

- Το έσκασε πάλι... πάει Αθήνα... απο οτι ακοθσα να λεει στην φίλη της... λεει καπιος της ειπε οτι εσυ της το πες...

Δεν ειπα τίποτα ειμαι συγουρος καπια παγυδα θα ειναι. Δεν ξερω πως αλλα ειμαι! Ευτιχως λόγο της αστυνομίας μπωρω να ταξιδεύω πολύ γρήγορα οπότε μαζευω τα λιγοστά πράγματα μου και τρεχω προς το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Φτάνω και προσπαθώ να σκαναρω τον κόσμο μήπως και ειναι εκεί αλλα μαλλον με πρόλαβαν... μπενω στο αμαξι καθως ενιμερονω της ομάδες και "διαταζω" να εντοπισουν το κινητό της, ελπιζωντας να είναι ανοιχτό. Ευτιχως ειναι και εντοπιστικε στην βουλιαγμένη, Μπενω στο αμαξι της δουλειάς και σινανταω την ομάδα μου σχεδόν απ'εξω απο το σπίτι που υποτίθεται είναι. Ανοίγω το πορπαγκαζ και Περνώ τα απαρετιτα, Αλεξίσφαιρο, Οπλα και το μαχαίρι που μου εκανε δώρο ο πατέρας μου οταν μπικα στη αστυνομία. Βλέπω και τους υπόλοιπους και τους χοριζω σε δύο ομάδες η μια θα παει απο πίσω η άλλη θα μπει απο μπροστα και εγω θα πάω κάτω. Πιδαω την μάντρα και καταφερνω να μπω μεσα στο "φλουριο" που την κραταει το τέρας αμα την εχει πειράξει δεν θα βγει ζωντανός το υπόσχομαι! κατεβενω τα σκαλια και προς μεγάλη έκπληξη μου δεν ειταν κάνεις απ'εξω την πόρτα που ειναι εκινη... Την ανοίγω σιγα σιγά και τοτε την ακουω να ουρλιαζει ότι έχουν όπλα και εναν πιροβολισμο τοτε μπενω και αμεσος σχεδόν βαραω στο κεφάλι τον εναν απο τους δύο με όπλο, μετα βαραω στο στήθος τον αλλον και τέλος ο Eduardo, πριν τον βαρέσω του ριχνω μια μπουνιά

-Τα εβαλες με την λάθος κοπέλα

-Και εσυ με τον λάθος εγκληματία

ειπε και γελασε υστερικά πριν του φιτεψω μια σφερα στον κρόταφο παραταω το όπλο μου και τρέχω προς εκινη ελπιζοντας να μην ειναι νεκρή... αναπνέει!!!   εγω προσπαθώ να την καθυησιχασω... η ανασα της βαριά, η φωνή της αδύναμη