Έρωτας είσαι...

Back To Bace... I Suppose...

Αννα

Νιοθω ενα απαλό σκουντιγμα στον ώμο μου

-Φτάνουμε ετοιμάσου

Μου λέει ο Στράτος και μου χαμογελάει. Προσπαθώ να χαμογελασω... Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Με βοηθάει να κατέβω και μου κουβαλάει και την δικια μου βαλίτσα όπως και του Ορέστη... Ο Στράτος μου μπλοκάρει την οπτική μου και το μόνο που ακούω ειναι το φορείο του Ορέστη.Μετά από μερικά βήματα βλέπω την Στέλλα

-Κορίτσι μου...

-Στελλα μου...

Της λέω με δάκρυα στα μάτια ενώ τρέχω στην αγκαλιά της

-Είναι καλά??? Ήρθα με το πρώτο αεροπλάνο με το που το άκουσα...

-Δε... Δεν ξέρω...πέρα από αυτό... Θέλω να σου πω...

-Ωχ...

-Είμαι... Ήμουν εγκιος...

-ΤΙΙΙΙ

-Ναι... Είθελα πρώτα να το μάθει ο Ορέστης... Αλλα... Με όλα αυτά... Το έχασα...

-Δεν πειράζει... Σε καταλαβαίνω... Όλα θα πάνε καλά...

-Δεν ξέρω... Δεν ξέρω...

-Έλα... Πάμε μέσα...

Μου λέει και την ακολουθώ... Λιγο πιο εκεί είναι ο Στράτος και περπατάει μαζί μας λιγο πιο πίσω. Μπενω στο νοσοκομείο και οι γιατροί μου κάνουν ένα check-up για να βεβαιωθούν ότι είμαι καλά. Ο πυρετός μου είχε πέσει και όλα φαίνοντουσαν καλα. Η Στέλλα με τον αλ ειταν μαζί μου, οπός και ο Στρατός ο οπιος ειταν πολύ διακριτικός και δεν με ενοχλούσε. Η Στέλλα έπρεπε να φύγει για το ξενοδοχείο της, εγώ επιλέγω να μείνω στο νοσοκομείο μαζί του. Πέρνω το τηλέφωνο μου και πληκτρολογώ το τηλέφωνο του αλεξ αλλά δεν το σηκώνει... Τότε περνώ την Γιοβη...

-Γειά!!! Πως περνάτε στην Κολομβία???

-Γιοβη...

Το μόνο που μπωρω να πω πριν με ξαναπιάσουν τα κλάματα

-Αννα??? Ολα καλά???

-όχι... Είμαστε Αθήνα.Ο Ορέστης πυροβολήθηκε... Δεν είναι τόσο καλά τα πράγματα... Μπορείς να έρθεις...
Λέω μέσα από τους λυγμούς μου

-ΤΙΙΙΙ... ΈΡΧΟΜΑΙ ΆΜΕΣΟΣ ΣΤΗΛΕ ΜΟΥ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ

-οκ...

Και το έκλεισα. Της στελνω το νοσοκομειο και ερχετε πολυ γρυγορα αυτη και ο συνεργατης και σχεση της Δημος , τις λεω τα παντα , σχεδον

-Κορίτσι μου... Δεν το πιστεύω...

-Έχει κι άλλο...

Της λέω και κοιτάω το πάτωμα