PERİLİ KÖŞK

Aslı'nın Çığlığı

Ev buz gibiydi. Hem karnım acıktı, hem de donmak üzereyim.

"Aslı benim karnım çok acıktı."

"Benim de."

"Ev çok soğuk, üşüyorum."

"Ben de üşüyorum.O zaman sen yiyecek bir şeyler bul, ben de şömineyi yakayım."

"Keşke çantayı Selinlere vermeseydik."

"Keşke. "

Aslı üç yıldır izciydi.Ateş yakmak onun için çok kolaydı. Mutfak bu kattaydı.Evde uzun zamandır insan yaşamadığı belliydi.Yani yiyecek olması çok mantıksızdı.Bizimki de bir umut işte.Mutfağa girdiğimde şok oldum.Tezgahın üzerinde bir tabak içinde iki kek vardı.Taze görünüyorlardı ama koklamakta fayda var diye düşündüm.Görünüşe aldanmamak gerek çünkü. Kokladım.Yaşasın! Tazeydi.Vanilyalı bir kokusu vardı.O kadar güzel kokuyordu ki koklarken ağzımın suyu aktı.İçeri gittiğimde şömine yanıyordu.En azından mumlardan daha çok ısıtmıştı odayı. İçerisi daha sıcak olsun diye odanın kapısını kapattım.

"Bak ne buldum?"

"Ne buldun?"

"İki tane taze kek."

"Emin misin taze olduğuna?"

"Evet."

Kekten bir ısırık aldığımda aklım başımdan gitti.Tadı çok güzeldi. Eminim Aslı da aynı şeyleri hissetmiştir.

"Derin."

"Efendim?"

"Çok mantıksız.Bu evde bir insan yaşasa ev bu halde olmazdı.Ama kekler nerden geldi?"

"Üzümü ye bağını sorma."

Karnımız doymuş , ısınmıştık.Artık kuruduğumuza göre yatabilirdik.

"Aslı uykum geldi. Uyuyalım mı?"

"Tamam. Uyuyalım. "

"Yukarıdan battaniye gibi bir şey alsana. Varsa tabii. "

"Şurdan mumu verir misin?"

Ben mumu verdikten sonra Aslı yukarı çıktı. Ben de koltuğa uzanıp hayallere daldım. Ailemi, arkadaşlarımı düşündüm. Kim bilir nasıl merak etmişlerdir beni. Selin'le Esin'den hâlâ haber yok.En son yağmur başladığında , ormanın içindeyken gördüm onları. Aramızdan geliyorlardı. Bir anda kayboldular. Şimdi nerdeler acaba? Birden kapının çarpmasıyla kendime geldim.

"İmdat!"

Aslı'nın çığlığıyla birlikte donakaldım. Aslı sakin bir insandır. Abartılı tepkiler vermez olaylara.

"Derin yardım et!"

Yerimden kıpırdayamıyordum. Bir güç beni engelliyordu sanki...