PERİLİ KÖŞK

Başkaları

Önce neden öyle baktığını anlayamadım. Ona sormanın iyi bir fikir olduğunu düşündüm.

"Aslı ne oldu?"

"..."

"Aslı cevap verir misin?"

"..."

"Cevap ver lütfen"

Gerçekten korkmaya başlamıştım. Dün yaşadıklarının etkisinde kaldığını düşündüm. Hâlâ bana boş boş bakmaya devam ediyordu.

"Bak ben şimdi elimi yüzümü yıkamaya gidiyorum. Sen de kendine gel tamam mı canım?"

Yattığım yerden kalkıp banyoya doğru yol aldım. Giderken Aslı'nın yattığı koltuğa baktım. Aslı orada uyuyordu. Ben aldırış etmeden yürümeye devam ederken bir kahkaha duydum. Korku filmlerindeki bebeklerin attığı kahkahalar gibiydi.

Elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa gidip kahvaltı hazırlamayı düşündüm. Buzdolabına baktığımda dünyanın en muylu insanı benim sanırım diye geçirdim içimden. Aynı bizim evdeki buzdolabı gibiydi. Domatesler, salatalıklar, peynirler, zeytinler vb. ile doluydu içi. Tamam bu evde kimse yaşamamasına rağmen sürekli yiyecek bir şeyler bulunması normal değildi. Ama yemek zorundayız. Çünkü başka çaremiz yok. Ben hemen domates, salatalık doğrayıp yanına zeytin peynir ekeleyip bir küçük bir kahvaltı hazırladım. Sonra yanına ekmek kestim. Aklımdan keşke çay olsaydı diye geçirirken bir kaynama sesi duydum. Arkama dönüp baktığımda ocakta çaydanlık gördüm. Biraz önce baktığımda hiçbir şey yoktu. Bir anlık korkuyla istemsiz olarak çığlık attım. O sırada Aslı mutfağa girdi.

"Derin ne oldu?"

"Bak ben kahvaltı hazırlıyordum. Sonra bir ses geldi. Arkama dönüp baktım. Ocakta çay vardı."

"Dökmeden koysaydın da içseydik keşke."

"Ne?"

"Çayı diyorum dökmeseydin keşke."

"Ben çayı dökmedim ki."

"Nerede o zaman?"

"Ocakta."

"Tabi canım öyledir eminim."

Aslı gülmeye başladı. Ocağa baktığımda üstünde bir şey yoktu. O gülmeye devam ederken ben yaşadığım şoku daha atlatamamıştım.

"Derin otur da yiyelim artık."

"Tamam."

Yediklerimizin tadı gerçekten çok güzeldi. Ben doymuş Aslı'yı bekliyordum. Birden aklıma bu sabah olanlar geldi. Neden öyle baktığını merak ediyordum doğrusu. Özellikle de o kahkahadan sonra.

"Kendine gelebildin mi?"

"Evet. Neden sordun ki?"

"Sabah çok korkunçtun. Kötü kötü baktığın yetmezmiş gibi bir de arkamdan kahkaha attın."

"Ne?"

"Yaptığın şakaysa eğer çok iyiydi. Çünkü gerçekten çok korktum. Biliyor musun sen sen değildin. Normalde böyle şeyler yapmazsın. Ama buraya geldiğimizden beri yaşadıklarımızdan sonra her şeyin olabileceğine inanmaya başladım."

"Derin ben daha yeni kalktım."

"Nasıl?"

"Kalktım, elimi yüzümü yıkadım ve mutfağa geldim."

"Saçmalama."

"Bana niye inanmıyorsun ki? Yeni kalktım diyorum."

"Bence sen uyurgezersin."

"Derin kafan mı iyi ? Ne içtin sabah sabah?"

"Ban gayet iyiyim."

"Seni anlayabiliyorum."

Aslı benimle dalga geçmeye devam ederken sabah olanları hatırlamaya çalışyordum. Düşün, düşün, düşün. Ne oldu sabah? Olanları tekrar tekrar düşündüm. Bir dakika! Bu sabah iki tane Aslı vardı. Biri bana kötü kötü bakıp kahkaha atan, diğeri ise koltukta yatan.

"Aslı! "

Benim bağırmamla Aslı'nın yerinden fırlaması bir oldu.

"Ne var? Ne bağırıyorsun?"

"Bu sabah evde senden iki tane vardı."

"Yok daha neler!"

"Bak şimdi sana anlattıklarımı yapan sendin. Ama koltukta yatan da sendin."

"Derin bence sen rüya görmüşsün."

"İnanmalısın bana. Ben çok korkmuştum. Banyoya giderken koltuğa bakmıştım. Sen orada yatıyordun."

"Ama evde sadece ikimiz varız."

"Ya da öyle düşünüyoruz."

"Tamam. İnanıyorum sana. Haklısın. Bu evde garip olaylar dönüyor. Kekler, çaylar falan. Ama evde başka birisi ya da birileri yaşasaydı şu ana kadar karşılaşırdık mutlaka."

"Ya bizden saklanıyorlarsa?"

"Saklansalar bile benden iki tane olamaz. Ben tekim. Senden sakladığım bir ikizim de yok. İlla ki başkaları da var diyorsan bana ispatlar mısın?"

TAK! TAK! TAK!

Evin kapısı çalıyordu...