𝑼𝒏𝒕𝒊𝒍 𝑻𝒉𝒆 𝑫𝒆𝒂𝒕𝒉 • 𝑱𝒊𝒌𝒐𝒐𝒌

『U』

"Ben Jungkook Jeon, sen Jimin Park'ı sahiplenip korumaya, iyi günde kötü günde, zenginlikte yoksullukta, hastalıkta sağlıkta, sevip sayacağıma, ölüm bizi ayırana dek... Yemin ederim."

Beyaz tende süzülen bir damla göz yaşı.

Eklenen sözler.

"Seni seviyorum."

Süzülen göz yaşı mutluluğun sebebi olsa bile Jungkook buna izin vermeyip sildirdi eşinin buğulu gözlerini.

"Seni seviyorum."

Son bir şey.

Son sözü tamamlamak için yaklaşan yüzler, çarpışan alınlar, birleşen dudaklar.

Hiçbir zaman birbirine doyamayan dudaklar da bu zamankinden farklı değildi.

Birbirine doyumsuz bu çift. Yüzyıllarını devirseler bile her gün, bir önceki günden daha fazla birbirlerine deli olup, daha fazla bağlanıyorlardı.

Hiçbir engelleri yoktu.

Ta ki

Ölüm onları ayırana dek...

"Ölüm bizi ayırana dek... Yemin ederim."

~

"Lütfen bu bir kabus olsun." başı dizilerinden ayrılmadı. Sayıkladı. "Lütfen lütfen lütfen."

"Jungkook." arkadaşının ismini mırıldanışı şu an umursayacağı tek şeydi.

Kollarına değen bir çift el yerinde sıçramasına neden olurken sayıklamayı kesmedi.

"Bu bir kabus. Birazdan o, beni öperek uyandıracak. Birlikte kahvaltı yapacağız." yamuk ama fazlasıya anlamsız gülüşü yerleşti yüzüne.

Ama Hoseok'un titrek sesi her şeyi bitirmiş, Jungkook'un tokat yemiş gibi kendine gelmesine neden olmuştu.

"Jungkook."

Önce sayıklamaları kesildi. Sonrasında bir feryat.

Koskoca adam hıçkıra hıçkıra ağlarken ne yardım edilebilir ne de acısı hafifletilebilirdi.

Kendi başına, bir o yana bir bu yana feryat savururken daha fazla direnç gücü bulamayıp zeminle buluşmuştu.

Aradan geçen bir saatlik zaman dilimi sonrası, iğrenç kokulu hastanenin odasında beyaz bir tavanla bakışırken bulmuştu kendini.

Acı bir mucize belki ama bayıldığında bile ağlayan gencin göz yaşları hiç durmamış, sadece şu an, sakinleştirici etkisiyle yerinden kalkamıyordu.

Acı, sadece Tanrı'nın bildiği o acı. Yakıp savuran, anılarını sürekli gün yüzüne çıkaran o lanet acı kavururken içini, bedeni bir ölü gibi sedyeye yayılmış acısını içeriden yaşıyordu. Yanan acısının dışarı çıkma etkisi, dinmeyen göz yaşlarıydı.