𝑼𝒏𝒕𝒊𝒍 𝑻𝒉𝒆 𝑫𝒆𝒂𝒕𝒉 • 𝑱𝒊𝒌𝒐𝒐𝒌

『T』

"Beom'u evlat edinmeliydik."

Kaçıncı aşamaya gelmişlerdi farkında değildi artık Namjoon ama arkadaşının 'suçu kendi üstünde arama evresi' içinde olduğu kesindi.

Oflamadan edemedi.

"Hiçbir şeyin suçlusu sen değilsin."

Ama Jungkook tabii ki de Namjoon'un dediklerini pek takmıyordu.

Avucundaki yorganı biraz daha sıktı.

"Bana onu evlat edinmemiz gerektiğini söylediğinde salak gibi kabul etmedim. Baba olamam bahanesini sundum. Jimin için her şeyiminden vazgeçebilecekken-"

Daha fazla devam edemedi.

Hani olur ya boğazında duran o yumru, ağlasanda, yutkunsanda geçmez. Ha işte Jungkook, belki gider umuduyla hıçkırıklarını bıraktı.

Belki gider.

Ama gitmedi.

"Onu evlat edinmeliydik!"

Namjoon bir hışımla sarsılarak ağlayan arkadaşına sarıldı.

Arkadaşı kollarında uykuya dalasıya kadar rahatlatıcı sözlerini fısıldadı.

"Senin suçun değildi."

*

Günlerdir her uyuduğunda bir yere gidiyordu rüyaları.

Jimin'in yanına.

Uyanasıya kadar, ayaklarının dibinde oturuyor ağlıyordu.

Rüyadaki Jimin ise bomboş etrafa bakıyordu sadece.

Her gün bir önceki rüyasından daha beter oluyordu Jimin.

Vücudunda morarmayan yer kalmamış, teni una batırılmış gibiydi.

Ama bugün bi farklılık vardı.

O farklılık sadece bakışlarındaydı. Boş değillerdi ama güzelce gülümsemiyorlardı da.

"Jungkook."

Ağlamaklı haliyle gülümseyip konuşmaya çalıştı Jungkook.

"E-evet bebeğim. Benim."

"Jungkook."

"Buradayım sevgilim. Yanındayım."

Önceki rüyalarında bakışları bir kez bile Jungkook'a değmeyen gözler şimdi taa derinliklerine bakıyordu.

"Canım çok acıyor."

Adını söyleyerek sızlandı Jungkook.

"Jimin."

"Neren acıyor söyle. İyileştireyim hemen."

Kucağındaki mosmor olmuş elleri avucuna hapsetti.

Bırakmak istemediğini belli edercesine de sımsıkı sıktı.

"Söyle bana. Kocan iyileştirsin hemen."

Ellerine, alnına, saçlarına minik öpücükler bıraktı. Son olarak alınlarını birleştirdi.

"Lütfen Jungkook."

İç titretecek soğuklukta bir sessizlik oldu.

"Bırak artık beni. Çok canım yanıyor."

*