Το μπλε τριαντάφυλλο

κεφάλαιο 12

   Η Ναταλία άφησε το ζεστό νερό να γεμίσει τη μπανιέρα και μετά μπήκε μέσα ρίχνοντας μερικές σταγόνες στο πάτωμα που δημιούργησαν μικρές λακκούβες στα λευκά πλακάκια. Ό,τι και να λέγανε δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από ένα μπάνιο μετά από ένα μακρύ και πολύωρο ταξίδι γιατί τέτοια ήταν η διαδρομή Αράχοβα-Αθήνα.

   Όλο το βράδυ ούτε εκείνη ούτε ο Άρης δεν είχαν κοιμηθεί παρά περιμέναν μέχρι το πρώτο φως της αυγής για να φύγουν. Στο ταξίδι είχαν και οι δύο υπερένταση αλλά ταυτόχρονα ένιωθαν και κουρασμένοι σα να μην είχαν κοιμηθεί μέρες.

   Έκλεισε τα μάτια και βούλιαξε βαθιά στο σαπουνόνερο με τις λευκές φουσκάλες που επέπλεαν στην επιφάνεια και την τύλιγαν σαν κουβέρτα ενώ πρόσεχε να κάτσει έτσι ώστε αν την πάρει ο ύπνος (που θα την έπαιρνε) να μην βυθιστεί. Είχε ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που πνίγηκαν με αυτόν τον τρόπο. Πόσο ηλίθιος τρόπος για να πεθάνεις.

   Όχι όμως πιο ηλίθιο από αυτό που θα συνέβαινε στον Άρη αν έπαιρνε το ποτό. Αν το είχε πίει, δεν θα βρισκόταν τώρα μαζί της.

   Το κινητό της που ήταν ακουμπισμένο πάνω στο κλειστό καπάκι της λεκάνης άρχισε να χτυπάει στο συνηθισμένο μονότονο ringtone του. Έπρεπε να αλλάξει ήχο κλίσης. Κάτι πιο χαρούμενο θα έκανε τη δουλειά του. Ήξερε ότι μάλλον την έπαιρνε τηλέφωνο η Ιωάννα αφού της είχε τηλεφωνήσει από το αυτοκίνητο αλλά δεν το σήκωσε. Γι'αυτό και είχε πάρει και το κινητό της στην τουαλέτα.

   Σκούπισε το χέρι της σε μια πετσέτα και το σήκωσε προσέχοντας να μην βραχεί.

"Έλα." άκουσε τη φωνή της φίλης της από την άλλη άκρη της γραμμής. Η Ιωάννα είχε υπέροχη φωνή και θα μπορούσε άνετα, αν το ήθελε, να γινόταν μια πολύ πετυχημένη τραγουδίστρια αλλά η φίλη της ήταν προσγειωμένος άνθρωπος με εφικτούς στόχους, από τα παιδιά που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να γίνουν ηθοποιοί ή υπερήρωες.

"Καλημέρα."

"Πώς είναι η Αράχοβα; Άκουσα πως χιονίζει εκεί. Ο Άρης πως είναι; Το σπίτι, ελπίζω να είναι μεγάλο για να σας χωράει και τους δύο."

"Δεν είμαι στην Αράχοβα." τη διέκοψε και μπορούσε να τη φανταστεί να σηκώνει ερωτηματικά ένα φρύδι.

"Γιατί; Τσακωθήκατε με τον Άρη;"

"Όχι, δεν τσακωθήκαμε με τον Άρη." 

"Τότε;"

"Κάποιος προσπάθησε να τον δολοφονήσει."

   Άκουσε την Ιωάννα να παίρνει μια κοφτή ανάσα. Η αλήθεια ήταν ότι το είχε πει πολύ ωμά και απότομα.